| |
ملاصدرا می گوید با کاسه‌یی خوراک و تکه‌ای نان می‌نشیند و بر بند تاب، با کودکانتان تاب می‌خورد، و در دکان شما کفه‌های ترازویتان را میزان میکند
که در
که
که
قلب‌هایتان
زیرا
کینه
بـرای
وبرای لاشخور،خوبترین،جسدی ست متلاشی |
دلیل استحباب اذان و اقامه
از رسول خدا صلی الله علیه واله پرسیدند: چرا پیش از نماز اذان و اقامه
مستحب است، ولی در مورد عبادات دیگر چنین نیست؟
حضرت فرمود: به خاطر این که نماز، شبیه حالتهای مختلف انسان در
قیامت است. اذان به «نفخه ی اوّل» شباهت دارد که با
نفخه ی اوّل (و دمیدن اسرافیل در صور) همه ی مردم می میرند و از همین جاست که نشستن
و سجده کردن بعد از اذان، مستحب است، (سجده اشاره به مرگ و بازگشت انسان به خاک و
زمین است) و اقامه ی نماز، شبیه «نفخه ی دوّم» است (که با دمیدن اسرافیل در صور، در
مرتبه ی دوّم، مردگان زنده می شوند) که خدای متعال فرمود:
«وَاستَمِع یَومَ یُنادِ المُنادِ مِن مَّکانٍ
قَرِیبٍ»1 و گوش فراده و منتظر روزی باش که
منادی از مکانی نزدیک ندا می دهد.
و قیام در نماز مانند برخاستن مردم از قبرهاست چنانکه فرمود:
«یَومَ یَقُومُ النّاسُ لِرَبِّ
العالَمین»2 روزی که مردم در پیشگاه پروردگار
جهانیان می ایستند.
و بلند کردن دستها هنگام گفتن تکبیرة الاحرام، شبیه دست دراز کردن برای گرفتن
نامه ی اعمال در قیامت است، که خدای بزرگ فرمود: «إِقرأ
کِتابَکَ کَفی بِنَفسِکَ الیَومَ عَلَیکَ
حَسیباً»3 (و به او می گویی) کتابت را بخوان،
کافی است که امروز، خود حسابگر خویش باشی.
و رکوع نماز، به خضوع خلایق در پیشگاه خالق شباهت دارد؛ چنانکه فرمود:
«وَ عَنَتِ الوُجُوهُ لِلحَیِّ
القَیُّومِ»4 و (در آن روز) همه ی چهره ها در
برابر خداوند حیّ قیّوم، خاضع می شود.
و سجودِ نماز، شبیه سجود بندگان برای خدای جهان (در قیامت) است که فرمود:
«یَومَ یُکشَفُ عَن ساقٍ وَ یُدعَونَ اِلَی السُّجُودِ»
5 (به خاطر بیاورید) روزی را که ساق پاها (از
وحشت) برهنه می گردد و دعوت به سجود می شوند.
و تشهّدِ نماز شباهت دارد به زانو زدن خلایق در پیشگاه خدای متعال در روز
قیامت.
منبع: تهرانی،عبدالحسین،اسرارالصلوه،ص40-41
گروه دین و اندیشه - مهدی سیف جمالی
پی نوشت ها:
1- ق (50)، آیه 41.
2- مُطفّفین (83)، آیه 6.
3- اسراء (17)، آیه 14.
4- طه (20)، آیه 111.
5- قلم (68)، آیه 42.
جمعی در محضر امام صادق – علیه صلوات الله الرازق – نشسته بودند. سخن از شیعه و
پیروان خاندان رسالت به میان آمد. امام علیه السلام فرمود: «پیروان ما در لحظات آخر
عمر، چیزهایی را می بینند که چشمها با دیدن آن، روشن می گردد و شاد می شوند». یکی
از حاضران پرسید: چه چیز را می بینند؟ این سؤال را ده بار تکرار کرد و اصرار داشت
تا امام به او پاسخ دهد ولی امام صادق علیه السلام هر بار در پاسخ او می فرمودند:
«می بینند».
سرانجام امام علیه السلام آن شخص سؤال کننده را صدا زد و فرمود: گویا اصرار داری
تا بدانی چه چیز را می بینند؟
عرض کرد: آری. قطعاً. سپس گریه کرد. امام علیه السلام به حال او رقّت کرد و
فرمود: آن دو نفر را می بینند!
آن شخص با اصرار پرسید: کدام دو نفر را؟
امام فرمود: پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم و علی علیه السلام را می
بینند. هیچ مؤمنی نیست مگر این که در لحظات آخر عمر، این دو بزرگوار را خواهد دید
که آن دو بزرگوار به او بشارت می دهند. آنگاه فرمود: این مطلب را خداوند در قرآن،
بیان کرده است، حاضران پرسیدند: خداوند در کجا و کدام سوره بیان فرموده است؟
امام صادق فرمود: در سوره ی یونس آنجا که می فرماید:
الَّذِینَ آمَنُوا وَکَانُوا یتَّقُونَ
« همانها که ایمان آوردند، و (از مخالفت فرمان خدا) پرهیز
می‌کردند.»
لَهُمُ الْبُشْرَى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَفِی
الْآخِرَةِ لَا تَبْدِیلَ لِکَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ « در زندگی دنیا و در آخرت، شاد (و مسرور)ند؛
وعده‌های الهی تخلف ناپذیر است! این است آن رستگاری بزرگ! » (یونس/64-63) (بشارت
دنیای آنان، همان حضور پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و علی در لحظات آخر عمر
آنهاست که بر بالین آنان حاضر گشته و آنها را شاد و مسرور می سازد).
برگرفته از: هزار و یک حکایت قرآنی، محمد حسین محمدی
چگونه خود را از وسوسههای شیطان برهانیم؟
ابلیس دشمنی بیرونی است و تا پایگاهی در درون نداشته باشد،
نمی‌تواند به انسان ضربه بزند.
کار شیطان صدور «سم» به درون انسان است. اگر کسی که می‌خواهد دیگری را با سم از
پای درآورد، آن را در جیب شخص بگذارد، تأثیری در وی ندارد یا اگر سم را به او
بخوراند و او بالا بیاورد، باز هم اثری ندارد. دستگاه گوارش باید سم را بپذیرد و آن
را جذب کند تا پس از ورود به خون، اثر زیانبار خود را به جای بگذارد.
وسوسه‌ها نیز چنین است: هوا، هوس و شهوت رانی‌های گوناگون که رقیق‌ترین و
سبک‌ترین آن در جوان ها و سنگین‌ترین آن در سالمندان، به‌صورت حبّ جاه و مقام
مشاهده می‌شود، نشانه تأثیر سم است.
واپسین عقبه‌ای که بزرگان سیر و سلوک از آن نجات می‌یابند، «مقام خواهی» یا همین
بازی‌هایی است که بسیاری به آن گرفتارند.
اگر کسی از تعاریف و القابی که به او می‌دهند، لذت ببرد، معلوم می‌شود که سم در
او اثر کرده است. وجود مبارک امیرمومنان علیه‌السلام در عهدنامه مالک اشتر فرمود:
شیطان همواره در پی حلمه است؛ وقتی کسی از تو تعریف میکند،
باید مواظب باشی، چون در خط مقدم آتش شیطان قرار گرفته‌ای. (1)
کسی که با آبروی مسلمانی معامله میکند، از درون آتش می‌گیرد، نه از بیرون. این
شخص دیگر شبها خواب ندارد. هر چه قرص خواب بخورد، باز هم به خواب نمی‌رود. هر چه
بستر نرم فراهم کند، باز هم خواب ندارد. زمانی انسان بر تشک نرم می‌خوابد، و زمانی
این تشک پر از تیغ است. انسان بر روی این تشک به هر طرف بغلتد، تیغ می‌خورد. تیغی
که از درون انسان بر می‌خیزد، با قرص خواب بر طرف نمی‌شود.
چه آساید به هر پهلو که گردد کسی کز خار سازد او نهالین (2)
1- «ایاک و الاعجاب بنفسک و الثقة بما یعجبک منها و حبّ الاطراء فان ذلک من اوثق
فرص الشیطان»؛ نهج‌البلاغه، نامه 53
2- دیوان شمس، ص 707، ش 1898
حسن بزرگ امام این بود که خودش را به عنوان یک شخص ، مطرح نکرد و برای خودش هم
در مسائل مربوط به اسلام و مسلمین، به عنوان یک شخص، مطرح نبود. امام به عنوان یک
انسان حل شده در اسلام و یک انسان دل داده به معارف الهی مطرح بود؛ که از بن دندان
و از صمیم قلب، این معارف را پذیرفته بود و جزو جان او شده بود . او حاکمیت خدا را
بر زندگی انسان قبول کرده بود؛ کما این که در زندگی شخصی خودش حاکمیت خدا را
حقیقتاً پذیرفته بود، عبد خدا و مطیع خدا بود.
حاکمیت الهی از این جا شروع می شود؛ اول دلمان را بنده خدا بکنیم، خدا را بر
دلمان و وجودمان حاکم بکنیم و بعد در سمت ایجاد حاکمیت «الله» بر کل فضای زندگی
جامعه و کشور، حرکت کنیم تا بعد به دنیا برسیم. یک چنین انسان هایی می توانند کار
کنند و پیش بروند و امام، حقیقتاً در این میدان، امام و رهبر الهی بود؛ فلذا فریادی
که او سر داد، فریاد اسلام و فریاد خدا بود و به برکت نام خدا، با دل ها رابطه
برقرار کرد و دل ها را در قبضه گرفت.
همیشه همین جور است که وقتی پای یک امر الهی به میان آمد، بافته های طاغوتی به
خودی خود کنار زده می شوند. مهم این است که آن امر الهی، آن عزم و آن اقدام الهی،
قدم به میدان بگذارد؛ (فاذا دخلتموه فإنکم غالبون) . کنار که بنشینید، هیچ اثری
ندارد. بزرگ ترین انسان ها، بالاترین تقدس ها و دانش ها، وقتی وارد میدان نشود و
کنار بنشیند، همه امواج از روی سر او رد خواهد شد و عقب می ماند؛ اما وقتی که آن
چنان ایمان و عزمی، آن چنان دانش و دل پرنور و با صفایی وارد میدان شد، آن وقت (سحر
با معجزه پهلو نزند، دل خوش را).
هر سحری با آمدن معجزه، باطل می شود. وقتی عصای موسی وسط آمد، «اما جدتم به
السحر»، آن چیزی که شما به میدان آورده اید، جادو و فریب است؛ حقیقت نیست.حقیقت
عصای موسی است؛ وقتی وارد شد همه آن سحر ها مثل سایه ای که در مقابل فروزش یک چراغ
از بین می رود، از بین می روند.
امام این کار را کرد؛ لذا دل ها جذب شود. بعضی تعجب می کنند؛ در تحلیل
این پدیده مانده اند که چطور شد در آن نظام فاسدسوق می داد، ناگهان جوان ها جلو
آمدند و این انقلاب عظیم، راه افتاده! علت، این است. این تحلیل جامعه شناختی و روان
شناختی کاملاً واضحی هم دارد. امام با مَرکبی وارد این میدان شد که هر که بر آن
مَرکب ، سوار باشد، می تواند همه خفتگان سالم را بیدار
کند.(2)
پی نوشت: بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار دانشجویانو دانش آموزان بسیجی (طرح
ولایت)،13/6/78
منبع: نکته های ناب( جلد سوم)
Translation to Persian by Dr. Seyed Reza Jafarzadeh بخش فارسی از دکتر سید رضا جعفرزادهبرادرانی که باید کشت!
گویند: مردی از اهل بصره خدمت امام سجّاد – علیه صلوات الله العلاّم – عرضه
داشت: جدّ شما علی بن ابی طالب علیه السلام مسلمانان و مؤمنان را (در جنگ های جمل،
صفین و نهروان) کشت! امام علیه السلام چندان گریست که مشت حضرتش از اشک پر شد آن
گاه اشک های مبارکش را بر روی خاک ریخت و فرمود:
ای برادر بصری، چنین نیست به خدا سوگند علی نه مؤمنی را کشت و نه مسلمانی را. آن
قوم در حقیقت اسلام نیاورده بودند بلکه اظهار اسلام کردند و کفر خود را پنهان
داشتند و چون یاورانی در راه کفر خود یافتند کفر خود را آشکار ساختند...
آن گاه مردی از اهل کوفه گفت: جدّ شما درباره ی آنها فرمود: «برادران ما بر ما
سرکشی نمودند». (پس چه طور شما می فرمایید آنان کافر بودند؟).
امام سجاد علیه السلام در پاسخ فرمود: مگر در کتاب الهی نخوانده ای: (اعراف/65،
هود/50) یعنی: «به سوی قوم عاد برادرشان هود را فرستادیم». و معلوم است که هود
برادر آنها نبود بلکه همشهری آنان بود. بنابراین مرادِ علی علیه السلام نیز مردم
شهری است که حضرت در آنجا بوده نه برادران دینی او که نام مسلمان بتوان بر آنها
نهاد. آنان نیز مانند قوم هود بودند که خداوند هود و مؤمنان همراه او را نجات بخشید
و قوم او را بوسیله طوفان سخت به هلاکت رسانید. (هود/60-58، اعراف/72، الحاقه/8-6،
ذاریات/42-41، شعراء/139، فصلت/16-13، احقاف/25-24، قمر/21-18)
فَجَدُّهُ مِن قُرَیشٍ فی اُرُومَتِها مُحَمَّدٌ
وَ عَلِِیٌّ بَعدَهُ عَلَمُ «فرزدق»
