عباس، یعنی الفبای مروّت

همیشه‌ی خدا نام عباس با یاد حسین همخانه بوده است! چرا که عباس گفته است:
«زندگی ام در بندگی حسین معنا می‌شود» و این یعنی نهایت عشق.

هرم عطش را که می‌شنود، رخصت می‌گیرد و دل به دریا می‌زند.

شریعه، هنوز چشم های نگران عباس را در حافظه دارد و اگر نم اشک عباس نبود، برای
همیشه، فرات عقیم می‌ماند.

عباس به مرگ نمی‌اندیشید، به مرگ می‌خندد و می‌داند شهادت، پشت نخلها ایستاده
است. برای شهادت انتظار می‌کشد و انتظار چقدر دشوار است.

عباس چشم به راه شهادت است و غمناک از وعده ای که نتوانسته به آن وفا کند؛ وعده
آب به اصحاب خمیه.

چه سخت می‌گذرد بر عباس و چه آشوبی است در دلش.

شهادت، انتظار کودکان و اهل خیمه، فرات، شرم و... در نگاه عباس صف کشیده‌اند و
چشمان او، فراتی زاینده است که تلخ می‌جوشد.

عباس رمز مردانگی و راز وفاداری های شگفت آور است.

نام عباس، یادآور خانه کاهگلی امّ البنین است!

نام عباس، تبسم اشتیاق بر لبان حسین است.

راز مردانگی در دستان او نهفته است و فرات تا همیشه عطش، تشنه دستهای با وفای او
خواهد ماند.

عباس و آب، توأمان وفاداری‌اند بر کناره شط.

ترنم عاشقانه کلمه عباس، روح بخش دل های بی جان است و قرار جان های پریشان.

عباس

عباس

عباس