| شب است و سکوت است و ماه است و من |
| فغان و غم اشک و آه است و من |
| شب و خلوت و بغض نشکفته‌ام |
| شب و مثنوی‌های ناگفته‌ام |
| شب و ناله‌های نهان در گلو |
| شب و ماندن استخوان در گلو |
| من امشب خبر می‌کنم درد را |
| که آتش زند این دل سرد را |
| بگو بشکفد بغض پنهان من |
| که گل سرزند از گریبان من |
| مرا کشت خاموشی ناله‌ها |
| دریغ از فراموشی لاله‌ها |
| کجا رفت تأثیر سوز و دعا؟ |
| کجایند مردان بی‌ادّعا؟ |
| کجایند شور‌آفرینان عشق؟ |
| علمدار مردان میدان عشق |
| کجایند مستان جام الست؟ |
| دلیران عاشق، شهیدان مست |
| همانان که از وادی دیگرند |
| همانان که گمنام و نام‌آورند |
| هلا، پیر هشیار درد آشنا! |
| بریز از می صبر، در جام ما |
| من از شرمساران روی توام |
| ز دُردی کشان سبوی توام |
| غرورم نمی‌خواست این سان مرا |
| پریشان و سر در گریبان مرا |
| غرورم نمی‌دید این روز را |
| چنان ناله‌های جگر‌سوز را |
| غرورم برای خدا بود و عشق |
| پل محکمی بین ما بود و عشق |
| نه، این دل سزاوار ماندن نبود |
| سزاوار ماندن، دل من نبود |
| من از انتهای جنون آمدم |
| من از زیر باران خون آمدم |
| از آن‌جا که پرواز یعنی خدا |
| سرانجام و آغاز یعنی خدا |
| هلا، دین‌فروشان دنیا‌پرست! |
| سکوت شما پشت ما را شکست |
| چرا ره نبستید بر دشنه‌ها؟ |
| ندادید آبی به لب تشنه‌ها |
| نرفتید گامی به فرمان عشق |
|
نبردید راهی به میدان عشق |
| گر داغ دین بر جبین می‌زنید |
| چرا دشنه بر پشت دین می‌زنید؟ |
| خموشید و آتش به جان می‌زنید |
| زبونید و زخم زبان می‌زنید |
| کنون صبر باید بر این داغ‌ها |
| که پر گل شود کوچه‌ها، باغ‌ها |
شاعر: علیرضا قزوه
