باز آمــدی به بزم باده نوشـان شکیـبا که دلارام عاشقـان شـوی. 
باز آمـدی که دل بری و جان بیـاوری و نسیـم صبـح صفا در گیســــوی مهــــــرخان بیفکنـی.
چه مهــربان یار و چه نیکـو انیس و چه زیبـا ندیم منی ای اهل غمـزه و اغماض، ای مـاه بی مثال! 
ندیم بدی بودم و ندیده انگاشتی و باز به سراغــم آمــدی! 
دوباره مرا به میهمــانی ملکــوت می خوانی و شرم، زبان اجابتــم بسته است و بغض حسرت از گذشته ی خویش، راه رهایی از نای بی نوایــی ام می کاود. 
جفــا کردم، از تو وفــا دیــدم. 
دیـده به رویت بستم و ابواب عفـو به رویم گشـودی و عـاشقــانه سفیــر رحمت دلدارمان شـــدی. 
اشــــک انابه و لهیب دل و التهاب نگاهم ببین و ببخشــای و ســـلام صمیــم مرا دوباره پذیر و نامــه ی ضیــافت از من دریغ مــدار! 
تو رسول نگار و عشوه ی عرش و کرشمه ی احسان حبیب من و بشارت عنایت اویی.
ای ماه دلارای صائمان، رمضـــان!
به سراچه ی قلب غریبــم خوش آمـــدی! 
مهجوری من از راه فائزین قــدر، حرمان هماره من است و دلجویــی تو می جویـــم. 
ســحرت را دوست می دارم و هـلالت بسان ابروی یار است و شبانگاهـت عطر نیایش مولادارد. 
عطش تو عاشورایی است و صیام، میثاق ما با قیام یاران نینواست. 
غروب تو، طلوع فرحت ایمانیان است و خرسندی دوست؛ و طلوعت غروب رذیلت و ریمنی در آفاق انفاس روزه دار. 
رمضـان، ای موسم غفران و غوغـای عفو! 
تو ضیافت جمع علی جویان و محفل انس عاشقـان مولایـی!
عطشناکی ما در رؤیت هلال تو، عطش دیدار امیر عدل و عاطفه، علــی (ع) است. 
عجبا از این ضیـافت عظما و محفل زیبا و نشور بی همتـــا!
اینـک آیا بانگ چاووش رحمـت را می شنـــوی؟ 
مبــاد از کاروان نیایشــگران و نمـازگزاران و سخا صفتان جدا افتی و ندیم حرمان و حسـرت شـوی. 
پـروردگـــارا! 
صـیام و افطـار و سحـر و نیایش و نماز و قنوت و سجـود و رکوع مان، بهانه ی تماشای یک نگاه ناز توست؛ دریغ مان مدار. تشنه ی آب و گرسنه ی طعـام نیستیـم. 
ما تشنه دیدار توییم ای نور زمین و سماوات! 
سیـه روییـم و در سپیدی بحر عنـایت خویـش، غسیـل مان کن و با دلی پاکیزه بر خوان ضیافت رمضـان، اذن جـلوس مـان ده.
شـکرا که انتظـاری تلـخ به سرآمد و وصل شیـرین یـار، حاصـل شــد. 
اینـک سپیـده، غالیـه دان عطر نیایـش می شـود. 
عطش رمضان، تذکار عطش عاشوراست. 
لب های خشـک روزه داران، حسیـن (ع) را زمـزمه می کنند. 
تلظی کام تشنـگان، شوق وصال دریای ایثار اباالفضـل (ع) در سـاحل ارادت است. 
رمضـان، مقدمه ی محـــــرم است. 
قدر، دروازه ی شهر نینــواست. 
صیـام، طلیعه ی قیام است و صائمین، طلایه داران سپـاه قــائم آل یاســـین (عج).
در بهــار وصتل سالکانیم و توفیق حضــوری دوباره در حلقه ی صالحان و دلدادگان دلارام یافته ایم و این شایان شـکر در آستـان خالق است. 
دل هایـمان را فرش راه یار می کنیم و با سوز عاشقـانه و ترنم واژه های زلال وحی، قدوم بهار یاران و فصل وصل بهاری دلان را خوشامد می گوییــم. 
در ماه قربت و غفـران، حجاب های ظلمت و نور، زدوده شده، جمال بی مثال نگار در رواق دیدگان دلدادگان، هویدا خواهد شد. بیایید حضورمان در میهمانی خدا را باور کنیم، غبار خود از خود بروبیـم و در جریده ی رمضان ثبت نـام کنیــم. 
یاران رمضان و یاوران عاشورا! 

 
رمضــــــــــان مـــــــــاه رسیـــــدن به خـــــــــدا
رجب ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا(ص) به سر رسید و رمضان ماه بندگی خدا، ماه عبادت های عاشقانه و نیایش های عارفانه ، ماه بهار قرآن، ماه روشنی قلوب و تزکیه نفوس با آن خیر و برکت بی مثالش آغاز شد. همو که پیامبر(ص) فرمودند: رمضان ماه برکت و رحمت و مغفرت است. لذا در این ماه درهای بهشت باز است. پس از خدا بخواهیم آن را به روی ما نبندد. درهای دوزخ در این ماه بسته است پس از خدا بخواهیم آن را به روی ما باز نکند. همچنین مقام معظم رهبری فرمودند: «ماه رمضان در هر سال، قطعه ای از بهشت که خداوند در جهنم سوزان دنیای مادی ما آن را وارد می کند و به ما فرصت می دهد که خودمان را بر سر این سفره الهی در این ماه وارد بهشت کنیم.بعضی همان سی روز را وارد بهشت می شوند، بعضی به برکت آن سی روز، همه سال و بعضی همه عمر را.» لذا ماه رمضان، ماه کشیده شدن خط گذشت و غفران الهی بر خطاهای گنهکاران در سایه «الغوث الغوث های عمق جانی» و ماه ایستادگی و مبارزه با دشمن بزرگی به نام «خود» است.
خدایا تو را سپاس که این لحظات سبز را آفریدی و به من توفیق عبادت در این ماه مبارک را عطا کرده ای. تو را سپاس که یک ماه تمام به ما فرصت دادی تا از گناهان پیشین پاک شویم و تقدیری مبارک از تو طلب کنیم. (علیرضا علیجانی)

رمضــــــــان نامــــی از نــــام‌هــــای خــــــــدا
رمضان اسمی از اسماء الهی می باشد و نباید آن را به تنهایی ذکر کرد مثلا ً بگوییم رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنی ماه را باید به اسم اضافه نمود. در این زمینه هشام بن سالم از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) نقل روایت می نماید و می گوید: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر (علیه السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم. امام علیه السلام فرمود: نگویید این است رمضان و نگویید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی رود و نمی آید که شی ء زائل و نابود شدنی می رود و می آید، بلکه بگویید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم، اسم الله می باشد، و ماه رمضان ماهی است که قرآن در او نازل شده است و خداوند آن را «مثل» و «عید» قرار داده است همچنانکه پروردگار بزرگ، عیسی بن مریم (سلام الله علیه) را برای بنی اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) روایت شده که حضرت فرمود: شما به راستی نمی دانید که رمضان چیست (و چه فضائلی در او نهفته است!)

واژه رمضـــــان و معنــــــای اصطلاحــــی آن
رمضان از مصدر «رمض» به مفهوم شدت گرما و تابش آفتاب بر رمل... معنا شده است. انتخاب چنین واژه ای به راستی از دقت نظر و لطافت خاصی برخوردار است چرا که سخن از گداخته شدن است و شاید به تعبیری دگرگون شدن در زیر آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بی امانش، زیرا که رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می باشد، عطشی ناشی از آفتاب سوزان یا گرمای شدید روزهای طولانی تابستان و عطش دیگر حاصل از نفس سرکشی که پیوسته می گدازد و سوزشش به راستی جبران ناپذیر است. در مقایسه این دو سوزش، دقیقا ً رابطه عکس برقرار است، بدین مفهوم که نفس سرکش با چشیدن آب، تشنه تر می گردد وهرگز به یک جرعه بسنده نمی کند و پیوسته آدمی را در تلاش خستگی ناپذیر جهت ارضای تمایلات خود وا می دارد. 
( بحار الانوار، جلد 96، ص 376، طبع اسلامیه )

مـــــاه ریـــزش گنــــــاهـــــان آمـــــــــــد
از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله پرسیدند : چرا به ماه رمضان ،ماه رمضان گفته اند؟ فرمود : زیرا “ ارمض الله فیه ذنوب العباد ” یعنی خدا در آن ماه گناهان بندگانش را می سوزاند و می ریزد. به طوری که بنده با خروج از ماه مبارک رمضان آنگونه پاک می شود که گویا تازه از مادر متولد شده است. ماه رمضان ماه صبر خوانده شده است زیرا مسلمانان با روزه داری صبر و استقامت خود را د راین ماه به نمایش می گذارند و یکی از مصادیق صبر در قرآن کریم روزه است. رمضان یکی از اسماء الهی نیز می باشد علیهذا در آداب خواندن این ماه تأکید شدهاست که به ماه رمضان نگویید “ رمضان ” چون نام خدا را در اذهان تداعی می کند؛ بلکه بگویید “ ماه رمضان ”.
ازمیان ماههای الهی که در میان عرب و غیر عرب نامگذاری شده ، تنها نام ماه رمضان در کتاب الهی مذکور شده است. ذکر این ماه با تجلیل فراوان در قرآن و به یادآوردن عبادت و اهمیت خاص آن نشانه عظمت این ماه میباشد . اهمیت این ماه از جنبههای مختلف مورد توجه خداوند است که پرداختن به آنها مجالی مستقل می طلبد. 

بــازکــن پنــجــره را؛ بــهـــــــار می‌آیـــــــــد
نزدیک شدن به ماه مبارک رمضان، فرصت خوبی است تا با ایجاد تغییراتی کوچک در روزانه هایمان، ضمن آمادگی برای استفاده بهتر از لحظات نورانی این ماه، به سبک زندگی اسلامی نزدیک تر شویم. این آمادگی، میتواند در ابعاد مختلف فردی، خانوادگی و اجتماعی اتفاق بیفتد؛ از تغییر در زمان بندی و برنامه ریزی روزانه، تا ساعت خواب و بیداری و کار و مطالعه، عبادت و معنویت، آشپزی و تغذیه و وقت گذاشتن برای خانواده و دوستان