ترجمه ی نوشته ای از یک بانوی شاعر :
اگر می توانستم یک بار دیگر به دنیا بیایم کمتر حرف می زدم و بیشتر گوش می
کردم.
دوستانم را برای صرف غذا به خانه دعوت می کردم حتی اگر فرش خانه ام کثیف و لکه
دار بود و یا کاناپه ام ساییده و فرسوده شده بود.
ازسالن پذیرایی ام استفاده می کردم و اگر کسی می خواست که آتش شومینه را روشن
کند نگران کثیفی خانه ام نمی شدم.
پای صحبت های پدر بزرگم می نشستم تا خاطرات جوانی اش را برایم تعریف کند و در یک
شب زیبای تابستانی پنجره های اتاق را نمی بستم . شمع هایی که به شکل گل رز هستند و
مدتها بر روی میز جا خوش کرده اند را روشن می کردم و به نور زیبای آنها خیره می
شدم.
با فرزندانم بر روی چمن می نشستم بدون آنکه نگران لکه های سبزی شوم که بر روی
لباس شان نقش می بندند.
با تماشای تلویزیون کمتر اشک می ریختم و قهقهه خنده سر می دادم و با دیدن زندگی
بیشتر می خندیدم.
هر وقت که احساس کسالت می کردم در رختخواب می ماندم و از اینکه آن روز را کار
نکردم فکر نمی کردم که دنیا به آخر رسیده است.
وقتی که فرزندانم با شور و حرارت مرا در آغوش می کشیدند هرگز به آنها نمی گفتم :
بسه دیگه حالا برو پیش از غذا خوردن دستهایت را بشور ، بلکه به آنها می گفتم
دوستتان دارم.
به جای آنکه بی صبرانه در انتظار پایان نه ماه بارداری بمانم هر لحظه از این
دوران را لذت می بردم چرا که شانس این را داشته ام که بهترین موجود جهان را در
وجودم پرورش دهم و معجزه خداوند را به نمایش بگذارم.
وقتی که فرزندانم با شور و حرارت مرا در آغوش می کشیدند هرگز به آنها نمی گفتم :
بسه دیگه حالا برو پیش از غذا خوردن دستهایت را بشور ، بلکه به آنها می گفتم
دوستتان دارم.
اما اگر شانس یک زندگی دوباره به من داده می شد هر دقیقه آن را متوقف می کردم ،
آن را به دقت می دیدم ، به آن حیات می دادم و هرگز آن را پس نمی دادم.
برگرفته از سایت ابواب
