« روز دهم
محرم
»

« ذکر مصیبت عظمی و شهادت خامس آل عبا(علیه السلام)»

در کامل الزیارة از حضرت صادق(علیه السلام) روایت است که
فرمودروز عاشوراء وقتی حضرت امام
حسین(علیه
السلام) بعد از اصحاب و فتیان و جوانان هاشمیه
تنها شد،منصور ملک با چهار هزار از ملائکه بنصرت آنجناب فرود آمدند ولی حضرت امام حسین(علیه السلام) اجازت نفرمودند و به آسمانها رفتند و باردیگر بازگشتند تا شرف رخصت
دریابند.حضرت امام
حسین(علیه
السلام) را شهید دیدند « فهم عند قبره شعث غبر یبکونه الی یوم
القیمة » ملائکه پریشان موی و گردآلود بدان خاک
پاک بماندند وتا روز قیامت بدان غریب مظلوم نوحه و گریه کنند. « فلا یزوره زائر الا استقبلواه
ولایودعه مودع الا شیعوه » چون کسی به زیارت رود
به استقبال آید و چون بازگردند مشایعت نمایند در بیماری عیادت وی کنند و از پس مرگ
برجنازه او نماز گذارند و از خداوند آمرزش طلبند تا حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) ظهور
فرماید.

«وفی البحار ثم التفت الحسین(علیه السلام) عن یمینه ...
»چون از اصحاب و فتیان هاشمیه کسی نماند و
همه انصار حضرت امام
حسین(علیه
السلام) فیض شهادت را فائض گردیدند،حضرت یک
نگاهی به یمین و یسار خود نمود و سر به آسمان برداشت و گفت بارالهی تو میدانی که به
فرزند پیغمبر تو چه کردند آنگاه ندا برداشته و فرمود آیا رحم کننده ای هست که آل
رسول مختار را رحمی کند و یاری کننده ای هست که ذریه اطهار را نصرت
بنماید-الخ.حضرت زین
العابدین(علیه
السلام) چون بانگ پدر را شنید اگرچه از کمال
ناتوانی حمل سیف و سنان نمیتوانست شمشیری برداشته افتان و خیزان به سمت میدان
رفت.حضرت ام کلثوم(علیهاالسلام) از قفای او بانگ زد که ای
فرزند برادر برگرد.فرمود ای عمه دست نگه دار مرا تا پیش روی پسر پیغمبر قتال کنم. حضرت امام حسین(علیه السلام) فرمود ای ام کلثوم بازدار او را تا جهان از نسل آل محمد(صلی الله علیه وآله وسلم)
تهی نگردد.