همه ما با مفهوم قلقلک و قلقلکی بودن آشنا هستیم. هنگامی که نقاط خاصی از بدن توسط دیگران لمس شود گویی تمام وجود آدم در آن لحظه دچار نوعی تشنج به خصوص می‌شود و عملکرد تمام دستگاه‌های بدن در آن لحظه تحت تاثیر این تماس قرار می گیرند.

برخی از ما یا قلقلکی هستیم یا نیستیم، یا میزان قلقلکی بودن مان متفاوت است؛ کم یا زیاد. یا اینکه زمانی قلقلکی بودیم و اکنون دیگر قلقلکی نیستیم اما آنچه درباره همه ما صدق می کند این است که همه ما زمانی قلقلکی بودیم به خصوص در کودکی یا نونهالی که در آن زمان شناخت دقیقی از شخصیت خود نداشتیم. اما دلیل قلقلکی بودن چیست؟

بسیاری گمان می کنند که مسائل ژنتیکی در این امر دخیل است حال آنکه بسیار کسانی که خود قلقلکی نیستند فرزندان قلقلکی دارند و برخی نیز دلایل عصبی را در این امر دخیل می دانند. حال آنکه علم پزشکی هیچ دلیل قانع کننده و بدون تناقضی تاکنون برای اثبات این مدعا ارائه نداده است. حقیقت این است که قلقلکی بودن دلیلی کاملاً روانی دارد.

قلقلکی بودن رابطه کاملاً مستقیمی با اعتماد به نفس اشخاص دارد. با کمی تامل درباره انسان های قلقلکی و کسانی که قلقلکی نیستند به راحتی درمی یابید که انسان‌‌هایی که قلقلکی نیستند شخصیتی محکم و تقریباً ناگسستنی دارند حتی کودکانی هم که قلقلکی نیستند از این ویژگی مستثنا نیستند. اما کسانی که قلقلکی هستند از شخصیت چندان محکمی برخوردار نیستند.

به لحاظ اجتماعی هم اگر آماری تهیه کنید درمی یابید که اکثر کسانی که قلقلکی نیستند به لحاظ موقعیت کاری و اجتماعی از جایگاه بالاتری برخوردارند. معمولاً کودکانی قلقلکی نیستند که خانواده هایشان از همان کودکی به شکل حساب شده ای به آنها شخصیت داده اند اما تعداد این کودکان بسیار کم است.

معمولاً انسان ها به مرور زمان خودشان با کمک جامعه این اعتماد به نفس را به دست می آورند و شخصیت شان محکم می شود و مقاوم درباره چیزی به نام قلقلک.

در واقع اعتماد به نفس نوعی حس مبارزه طلبی را در شخص ایجاد می کند که قلقلک یکی از چیزهایی است که کسی که قلقلکی نیست به مقابله با آن می پردازد. از اینجا اینگونه می توان نتیجه گرفت که قلقلک راهی برای سنجش اعتماد به نفس انسان است.

قلقلک دادن به چه درد می‌خورد؟ و چه فایده ای برای انسان دارد؟

براستی تا به حال فکر کرده‌اید که قلقلک چیست؟ چرا قلقلک باعث خنده می‌شود؟ چرا بعضی قلقلکی هستند و بعضی نه؟! چرا نمی‌‌توانیم خودمان را قلقلک بدهیم؟ آیا قلقلک دادن مهارت می‌خواهد؟!

شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید و به خودتان هم اجازه نمی دهید که غریبه ها را قلقلک بدهید. بچه ها اغلب از قلقلک لذت می برند. اما چرا اصلا قلقلکی بودن به انسان ها رسیده است؟

بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کم تر، صرف نظر از آن، قلقلک ظاهرا قوانین مخصوص به خودش را دارد. شاید متوجه شده باشید که شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با این که ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملا غریبه را قلقلک بدهید، مغزتان اجازه نمی دهد این کار را بکنید، کاری که از نظر اجتماعی اصلا پذیرفتنی نیست. اما قلقلک به چه دردی می خورد؟

رابرت پروواین معتقد است همین واقعیت ها در مورد قلقلک، نشانه ای از ارزش های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهی برای ایجاد ارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.

به گفته محققین، عکس العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه های اولیه تولد نوزاد آغاز می شود. در واقع در ماه های اول، قلقلک و خنده از اولین راه های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می کند. پدر و مادر ها خیلی زود یاد می گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می خندد و وقتی نوزاد چهره اش در هم می رود، دیگر او را قلقلک ندهند. همین عمل، خود ارتباط چهره به چهره ای را ایجاد می کند که می تواند نقطه شروعی برای تعامل های دیگر هم باشد.

از طرف دیگر، کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان، کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک تر نیست. آن ها می گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده ها، در مبارزه از همه آسیب پذیرترند. بنابراین وقتی بچه ها با انعطاف از دست دوستانشان در می روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.

از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان ها همیشه قلقلکی باقی نمی مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کم تر می شود و در 40 سالگی دیگر اثری از آن نیست.