انتظار یعنی چه؟ و چه ویژگیهایی دارد و چگونه میباید تحقق پیدا کند؟ انتظار یک صفت و ویژگی است که باید در خودمان بپرورانیم و تجربه کنیم و مورد بحث قرار دهیم. در حقیقت انتظار، یک هدیه الهی است برای ما انسانها؛ یعنی خداوند به بعضی از انسانها این توفیق را عنایت کرده که آگاه باشند که امامی در پس پرده غیبت است و آگاه باشند که باید منتظر او باشند و خود این مسئله، اولین صفت انسان منتظر را میسازد.
1. اندیشیدن به آینده
یکی از ویژگیهای انسان منتظر این است که به واقعهای که در آینده اتفاق خواهد افتاد، ایمان دارد. این موضوع را اگر شما با این رویکرد ملاحظه کنید که اگر در وجود انسان این قابلیت بود که بتواند وقایع آینده را پیشبینی کند، چه میشد. خداوند دو هدیه بزرگ به ما کرامت فرموده است: نخست این که قیامت را وعده داده است و دیگر اینکه ظهور موعود را مطرح کرده است. آیندهای را به نام عصر ظهور پیشبینی کنیم که در آن، شیعیان منتظر دوازدهمین حجت الهی، حضرت مهدیاند. بنابراین یکی از ویژگی های تربیتی انسان منتظر این است که به آیندهای با وقایع و ویژگی های خاص میاندیشد.
2. آمادگی
دومین ویژگی انسان منتظر، آمادگی است؛ یعنی نسل منتظر، کودک و نوجوان و جوان ما باید بداند که در عصر ظهور چه کاره است و دارای چه نقشی است. انسان منتظر باید آمادگی کارگزاری حکومت جهانی را داشته باشد. امام زمان(ع) به نیرو و آدمی نیاز دارد که بتواند با پدیدهها و شرایط مواجه شود. این امر که افراد، در دوران غیبت قابلیت ها و تخصص های خودشان را گسترش ندهند، با مفهوم انتظار، تطابق ندارد.
3. امید به آینده جهان
یکی دیگر از ویژگیهای نسل منتظر، امیدواری و نگرش مثبت به آینده جهان است. اگر ما خودمان را در این شرایط ببینیم، تصور کنیم که منتظر دادگستر و عدلگستر جهان هستیم، در راستای این اهداف تلاش خواهیم کرد. ادیانی که موعودگرا نیستند، یک نگرش کاملاً منفی و یأسآور نسبت به جهان دارند. اگر امید به آینده نباشد، انسان دچار افسردگی خواهد شد. اگر به آینده جهانی بیندیشیم که به دست ابر قدرتها و امثال آنها اداره میشود، احساس ناامیدی و خطر خواهیم کرد و سرنوشت جهان را بسیار تأسفآور و نگران کننده خواهیم دید.
4. جهانی شدن
چهارمین ویژگی که برای نسل منتظر میتوان در نظر گرفت؛ این است که انسان از خویشتن و از خودش بیرون بیاید و جهانی شود. اصلاً یکی از ویژگی های انتظار این است که انسانها را از درون خودشان بیرون بیاورد تا از پرداختن به مسائل جزئی زندگی خودشان دوری کنند. خود محوری برای جامعه بسیار خطرناک است. کسی که درخت را از خیابان میکند و در منزل خویش میکارد، اندیشه این آدم در حقیقت، از خودش و خانه خودش فراتر نمیرود. و خود محوری یعنی این که خود را در حد خودش و خانه خودش ببیند. هر چیزی، در خانه او معنا دارد؛ در درون خانه او ارزش دارد؛ فراتر از خانه خودش نمیاندیشد؛ به شهر نمیاندیشد؛ به کشور نمیاندیشد؛ انگار فقط همین نسل است و بس.
انتظار، انسان را از خانه خود بیرون میآورد و جهانی میکند. اصلاً ما میخواهیم نسل منتظر را تربیت کنیم؛ نه فقط یک شهروند. اگر بخواهیم یک نوجوان را تربیت کنیم باید بتوانیم او را با انتظار و مفهوم آن آشنا کنیم. باید به او بفهمانیم که تو برای خودت و در چارچوبه خودت زندگی نمیکنی؛ باید به جهان بیندیشی، به حکومتی که بر جهان حاکم است.
خوشبختانه در رگههایی که با عنایت خود امام (عج) در وجود جوانان، بهوجود آمده، کاملاً دیده میشود که مثلاً دانشجوی مهندسی اینگونه میاندیشد که من باید پاسخگوی امام زمانم باشم؛ امامی که حکومت جهانی برقرار خواهد کرد. حال اگر ایشان را درک کردم که به مقصود رسیدهام؛ در غیر اینصورت نیز باز پاسخگوی او هستم و برای تحقق حکومتش تلاش کردهام. او از عمل و حاصل عمل ما آگاه است.
و از آن طرف، متأسفانه در دستگاهها و ادارات ما برخی از افراد، گویا با همین رئیس که بالای سرشان است مواجهند؛ مثلاً میگویند، آقا تا وقتی در این اداره وضعیت اینگونه است، من مانند شمعک کار میکنم؛ یعنی شعلهور نمیشوم. این حرف در حقیقت حرف آدمی است که گویی رئیس او همین کسی است که بالای سرش است. نسل منتظر نباید اینگونه باشد. او باید پاسخگوی امام زمانش باشد؛ یعنی هر کس که منتظر است: کارمند، دانشجو، طلبه، پزشک و... باید امام زمان(عج)را بالای سرش ببیند، نه رئیس و وزیر و رئیسجمهور و... را.
علاوه بر مسئله پیش گفته، مسئله نیاز به ولیّ و مرشد است. کسی که به او عشق بورزیم و او را از صمیم دل دوست بداریم و به گونهای عمل کنیم که گویی ذرّه ذرّه عمل ما با هدایت او انجام میگیرد.
5. زیستن با یاد او
ما باید این آرزو را داشته باشیم که اگر توفیق زیارت ایشان حاصل شد، چگونه زیستن و چگونه مردن را از او بپرسیم. نسل منتظر باید منتظر لحظهای باشد که وقتی امامش را میبیند، صراط مستقیم را با تمام اجزای آن از امام بخواهد؛ منتها این کار احتیاج به آمادگی دارد. «... فزت و ربّ الکعبة...» جملهای نبود که علی(علیه السلام) در هنگام ضربت خوردن به ذهنشان رسیده باشد؛ امام سراسر عمرشان با این جمله زیسته بودند و منتظر این لحظه بودند؛ لحظه رهایی از دنیای تنگ و تاریک به سوی جوار الهی.
ما باید به نسل منتظر بیاموزیم، از امامی که در پس پرده غیبت است چگونه استفاده کند. نوجوانان ما باید لحظه به لحظه از امام زمان(عج) بهره بگیرند. اگر در تمامی مراحل درس و زندگی مان هرگاه توکل به خدا کردیم و پشت سرش «یا مهدی أدرکنی»گفتیم؛ یعنی از او هم به عنوان ولیّ و امام مان کمک خواستیم، راههایی را در مقابلمان باز خواهد کرد. هر نعمتی که نصیب همه ما شده، از برکت یاری طلبیدن از امام زمان(عج) است. این را به نوجوانان و جوانان منتقل میکنیم. لحظهای نباشد که از یاد امامشان غافل باشند. اینها نکاتی است که ما باید کودکان و نوجوانان و کودکان و فرزندانمان یادآوری کنیم که همین الان از امام کمک بخواهند و او کمک میکند و کمکش را در درازمدت خواهند دید، نه این که بگوییم امروز که کمک بخواهند، فردا یاری میبینند.
بنابراین، یکی از ویژگیهای نسل منتظر این است که در همه اعمالش توجه به امام زمان(عج) دارد؛ ازدواج، تحصیل، غذا خوردن و...
اگر بخواهیم نسل امروز را تربیت کنیم، باید هدفهای رفتاری و تربیتی ما این ویژگیها را داشته باشد.
منبع: سایت مهدیون
