بار دگــــر مدینــــه غمــــی تازه دیده است

داغی دگــــــر به جان و دل او رسیده است

تنها مدینه نیست که در سوگ و ماتم است

ماتـــم نشین و غـــــم زده هر آفریده است

ســــــوزد دلــم ز داغ غــــــم باقــــرالعلوم

آن کس که کشتـــــــــه دین و عقیده است

از غــــــربت و مصیبـــــــــــت آن حجت خدا

نخل بلنـــــــــد قامت هستی خمیده است

این روزها، آسمان مدینه دگر بار، در پس غروب غم، کز کرده است. بقیع، دوباره سیاه پوشیده است؛ و باز زخمی عمیق بر جگر شیعه شعله می‌کشد.

این بار، پنجمین ناخدای کشتی ایمان، او که دریا دریا علم، از سینه‌اش جاری بود، او که از کلامش وحی می‌جوشید و از زبانش باران حدیث می‌بارید، چهره در خاک کشیده است؛ مظلوم و غریبانه.

وارث دردهای کربلا بود و علم بی‌کرانش، بیدارکننده خاک؛ و رسایی خطبه‌هایش لرزه بر اندام جاه‌طلبان می‌انداخت. باقرالعلوم بود و گسترش‌دهنده و شکافنده دانش.