یک دسته از آدم ها هستند که ترازویشان را توی دوستی در حال تعادل قرار داده اند،
بی کوچکترین خطایی.
رباتی می شوند با برنامه ای عینا شبیه به خودت
و هیچ تلاش و خلاقیتی فراتر از این برنامه انجام نمی شود.
اس ام اس بزنی، اس ام اس می زنند.
میس کال بیندازی، میس کال میندازند.
نامه بنویسی، نامه مینویسند.
بگویی :" دوستت دارم."، میگویند:" دوستت دارم."
خوشحال باشی، انرژی میدهند.
غمگین باشی، غمگین‌ترت میکنند.
جواب میس کال ندهی، جواب میس کالت را نمیدهند.
برایشان لایک و کامنت بگذاری، برایت لایک و کامنت میگذارند.
بعد یک جا چشم هایت را باز می کنی و می بینی بیشتر تو بودی
که برای حفظ رابطه تلاش کرده بودی و طرف مقابلت تنها آینه ای در برابر تو بود.
تو که خسته شوی، تو که کم انرژی شوی،
تو که برای چند لحظه خودت را پشت اتفاقی پنهان کنی.
تو که از اتفاق کوچک یا بزرگی دلخور شوی، تو که شلوغ شوی،
می بینی آدم ها نیستند، رفته اند.
شاید رفته اند تا ربات یکی دیگر شوند
