اپیدمیولوژى
اپیدمیولوژى بیمارى شاگاس (تریپانوزومیاز Trypanosomiasis آمریکائی) نوعى بیمار مشترک بین انسان و حیوان است که عامل آن تریپانوزوماکروزى (Trypanosoma Cruzi) مى‌باشد؛ این انگل فقط در آمریکا یافت مى‌شود. انتقال این بیمارى به انسان عمدتاً از طریق ساس‌هاى ردووید (Reduviid Bug) آلوده صورت مى‌گیرد؛ این ساس به‌طور غیر یکنواخت ازجنوب ایالات متحده تا جنوب آرژانتین دیده مى‌شود. انتقال از طریق تزریق خون آلوده و به‌طور عمودى از مادر به جنین نیز صورت مى‌گیرد. عفونت تریپانوزوماى کروزى انسان، یک مشکل بهداشتى به‌ویژه در مناطق روستائى آمریکاى مرکزى و جنوبى محسوب مى‌شود.
تظاهرات بالینى اولین نشانه‌هاى بیمارى شاگاس حاد حداقل یک هفته پس از ایجاد عفونت به‌وجود مى‌آید ممکن است یک منطقه قرمز و متورم اندوره (شاگوما Chagoma) به‌همراه لنفادنوپاتى دیده شود. نشانه رومانیا (Romana Sign) (ادم بدون درد یک‌طرفه پلک و دور چشم) هنگامى پدید مى‌آید که ملتحمه راه ورود ارگانیسم باشد. نشانه‌هاى موضعى با تب، بى‌‌اشتهائی، و ادم صورت و اندام‌هاى تحتانى دنبال مى‌شوند. میوکاردیت شدید نوعى عارضه نادر ما بالقوه کشنده بیمارى مى‌باشد. علائم حاد خودبه‌خود از بین مى‌روند و پس از آن بیمار وارد فاز نامشخص یا بدون علامت عفونت تریپانوزوماکروزى مزمن مى‌شود. شاگاس مزمن و علامت‌دار سال‌ها یا حتى ده‌ها سال بعد ظهور مى‌کند و علائم آن عمدتاً قلبى و گوارشى مى‌باشند. کاردیومیوپاتی، اختلالات ریتم، یا ترومبوآمبولى ممکن است اتفاق بیفتند. RBBB شایع‌ترین یافته در ECG است. تظاهرات گوارشى عبارتند از: مگاازوفاگوس (با علائم دیسفاژی، اُدینوفاژی، درد سینه و رگورژیتاسیون) و مگاکولون (با علائم درد شکم، یبوست مزمن، انسداد، سوراخ‌شدگی، سپتیسمی، و حتى مرگ).
تشخیص
تشخیص بیمارى شاگاس حاد نیاز به دیدن انگل دارد که ممکن است در بررسى بافى‌کت یا خون تازه یا اسمیر نازک یا ضخیم خون یافت شود. اگر مشاهده مستقیم موفقیت‌آمیز نبود، مى‌توان از تلقیح به موش و کشت در محیط‌هاى اختصاصى کمک گرفت. بیمارى مزمن با کمک سرولوژى تشخیص داده مى‌شود. CF، ایمونوفلورسانس، و الیزا همگى موجود هستند اما مثبت کاذب آنها زیاد است. به همین علت توصیه مى‌شود که هر تست مثبت را با دو تست دیگر تأیید نمود.
درمان نیفورتیموکس (Nifurtimox) در ایالات متحده تنها داروئى است که بر تریپانوزوماکروزى تأثیر دارد. این دارو مدت و شدت بیمارى حاد را کاهش مى‌دهد اما تأثیر آن در ریشه‌کنى انگل پائین است به‌طورى که تقریباً 70 درصد از عفونت‌هاى حاد را از نظر انگلى درمان مى‌نماید. درمان بایستى سریع و با دوز روزانه 10-8 mg/kg در بزرگسالان، 15-5/12 mg/kg در نوجوانان، و 20-15 mg/kg در کودکان 10-1 سال شروع شود. درمان به‌صورت خوراکی، چهار بار در روز و به‌مدت 120-90 روز ادامه مى‌یابد. نیفورتیموکس را مى‌توان از CDC تهیه نمود. پس از سال‌ها بحث توصیه مى‌شود که بیماران آلوده به تریپانوزوماکروزى بدون توجه به وضعیت بالینى و مدت عفونت آنها درمان شوند.
انتشار جغرافیایی: تقریباً 25% از جمعیت آمریکای لاتین در خطر ابتلا به این عفونت قرار دارند. این بیماری در مکزیک، آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی وجود دارد. اما موارد ابتلا به آن در ایالات متحده نادر می باشد. مخصوص آمریکای جنوبی، مرکزی و برخی نقاط خاص است و در ایران موردی ندارد
