از بهشت که بیرون آمد، دارایی‌اش فقط یک سیب بود

. سیبی که

 به وسوسه آن را چیده بود. و مکافات این وسوسه

هبوط بود.

 فرشته‌ها گفتند: تو بی‌بهشت می‌میری. زمین جای تونیست

. زمین همه ظلم است و فساد. و انسان گفت: اما من

به خودم

ظلم کرده‌ام. زمین تاوان ظلم من است. اگر خدا

چنین می‌خواهد

، پس زمین از بهشت بهتر است.
خدا گفت: برو و بدان جاده‌ای که تو را دوباره

به بهشت می‌رسان

د و از زمین می‌گذرد؛ زمینی آکنده از شروخیر،

آکنده از حق و از باطل، از خطا و از صواب؛

و اگر خیر و حق و صواب پیروز ش

د تو باز خواهی گشت وگرنه...
و فرشته‌ها همه گریستند. اما انسان نرفت. انسان نمی‌توانست برود

. انسان بردرگاه بهشت وامانده بود. می‌ترسید و

مردد بود.
وآن وقت خدا چیزی به انسان داد. چیزی که هستی

را مبهوت کرد و کائنات را به غبطه واداشت.
انسان دستهایش را گشود و خدا به او «اختیار»

داد.
خدا گفت: حالانتخاب کن. زیرا که تو برای انتخاب

کردن آفریده‌شدی

. برو و بهترین را برگزین که بهشت پاداش به‌گزیدن

توست.
عقل و دل و هزاران پیامبر نیز با تو خواهند

آمد، تاتوبهترین را برگزینی

. و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد. رنج و

نبرد و صبوری را.

واین آغاز انسان بود