جــانــا ز پـرده بـنــمــای روی خدانما را

ای آشــکــار پــنـــهـــان بـرقـع ز رخ برافکن

تــا جلــوه‌ات بـبـیـنــم پــنهان و آشکارا

بــی جلــوه‌ات نـــدارد ارض و سما فروغی

ای آفـتاب تابان هم ارض و هم سما را

بــازآ کــه از قــیــامــت بــرپـــا شـود قیامت

تــا نـیـک و بـد ببیند در فعل خود جزا را

ای پــرده دار عــالـــم در پــرده چـنــد مـانی

آخـــر ز پـــرده بـــنــگر یــاران آشنـــا را

بازآ کــه بــی وجــودت عـالـم سکــون نـدارد

هــجــر تـو در تـزلـزل افـکند ماسوی را

حـاجـت بــه تــُسـت مــا را ای حـجـت الهی

آری بــسوی سلـطان حاجت بود گدا را

عمری گذشت و ماندیم از ذکر دوست غافل

از کــف بـه هـیـچ دادیــم سرمایه بقا را

مــا را فـکنــده غــفــلــت در بــستر هلاکت

درمان کن ای مسیحا این درد بی دوا را

ای پــرده دار عــالــم در پــرده چــنــد پنهان

بــازآ و روشـنــی بـخش دلهای باصفا را