قرآن کتابی است که با نام خدا آغاز می شود و با نام مردم پایان می پذیرد.کتابی آسمانی است اما  بر خلاف  آنچه مؤمنین امروزی می پندارند و بی ایمانان امروز قیاس می کنند  بیشتر توجهش به طبیعت است و زندگی و آگاهی و عزت و قدرت و پیشرفت و کمال و جهاد ! کتابی است که نام بیش از 70 سوره اش از مسائل انسانی گرفته شده است و بیش از 30 سوره اش از پدیده های مادی و تنها  2 سوره اش از عبادات ! آن هم حج و نماز  ! کتابی است که شماره آیات جهادش با آیات عبادتش قابل قیاس نیست  … کتابی است که نخستین پیامش خواندن است و افتخار خدایش به تعلیم تعلیم انسان با قلم…آن هم در جامعه ای و قبایلی که کتاب و قلم و تعلیم و تربیت مطرح نیست ……….  این کتاب از آن روزی که به حیله دشمن و به جهل دوست لایش را بستند ، لایه اش  مصرف پیدا کرد و وقتی متنش متروک شد ، جلدش رواج یافت و از آن هنگام که  این کتاب را ــ که خواندنی نام دارد ــ دیگر نخواندند و  برای تقدیس و تبرک و اسباب کشی بکار رفت ، از وقتی که دیگر درمان دردهای  فکری و روحی و اجتماعی را از او نخواستند، وسیله شفای امراض جسمی چون درد کمر و باد شانه و …شد و چون در بیداری رهایش کردند، بالای سر در خواب  گذاشتند وبالاخره، اینکه می بینی ؛ اکنون در خدمت اموات قرارش داده اند و نثار روح ارواح گذشتگانش و ندایش از قبرستان های ما به گوش می رسد ، قرآن !  من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان  آوازت بلند می شود همه از هم می پرسند  ” چه کس مرده است ؟ “ چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا ترا برای مردگان ما نازل کرده است  . قرآن ! من شرمنده توام اگر ترا از یک نسخه عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام  . یکی ذوق می کند که ترا بر روی برنج نوشته ،‌ یکی ذوق میکند که ترا فرش کرده ، ‌یکی ذوق می کند که ترا با طلا نوشته ، ‌یکی به خود می بالد که ترادر کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده و … آیا واقعا خدا ترا فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟ قرآن ! من شرمنده توام اگر حتی آنان که تو را می خوانند و ترا می شنوند ،‌ آن چنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند  ! … اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد می زنند ”   احسنت …!  ” گویی مسابقه نفس است  … قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال مبدل  شده ای حفظ کردن تو با شماره صفحه ،خواندن تو از آخر به اول ، ‌یک معرفت است یا یک رکورد گیری ؟  ای کاش آنانکه ترا حفظ کرده اند ،  ‌حفظ کنی ، تا این چنین ترا  اسباب مسابقات هوش نکنند  . خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو  . آنان که وقتی ترا می خوانند چنان حظ می کنند ،‌ گویی که قرآن همین الان به ایشان نازل شده است . آنچه ما با قرآن کرده ایم تنها بخشی از اسلام است  که به صلیب جهالت کشیدیم .

علی شریعتی ،  برگرفته از پدر مادر ما متهمیم ، مجموعه آثار 22  ·  

خدایا دوستت دارم...
هنوز به دیدار خدا می روند ... خدایی که در یک مکعب سنگی خود را حبس کرده !!
خدا همین جاست ، نیازی به سفر نیست !
خدا همان گنجشکی است که صبح برای تو می خواند ، خدا در دستان مردی است که نابینایی را از خیابان رد می کتد .
خدا در اتومبیل پسری است که مادر پیرش را هر هفته برای درمان به بیمارستان می برد .
خدا در جمله ی " عجب شانسی آوردم" است !!
خدا خیلی وقت است که اسباب کشی کرده و آمده نزدیک من و تو !!
خدا کنار کودکی است که می خواهداز فروشگاه شکلات بدزد !!
خدا کنارساعت کوک شده ی توست، که می گذارد 5 دقیقه بیشتر بخوابی !!
از انسانهای این دنیا فقط خاطراتشان باقی می ماند و یک عکس با روبان مشکی ، از تولدت تا آن روبان مشکی ، چقدر خدا را دیدی ؟!
خدا را 7 بار دور زدی یا زیر باران کنارش قدم زدی ؟
خدا همین جاست ، نه در عربستان !
خدا زبان مادری تو را می فهمد ، نه عربی !خدایا دوستت دارم .

من یک بیمار روانی هستم!

(نوشته ای تأمل برانگیز از دکتر وحید شریعت ، )

من یک بیمار روانی هستم. بله، منظورم خودم است؛ دکتر سید وحید شریعت، روان‌پزشک و استادیار دانشگاه علوم پزشکی ایران! چند سالی هم هست که دارم دارو مصرف می‌کنم و شکر خدا الان بهترم؛ وگرنه که نمی‌توانستم اینها را برایتان بنویسم...
چرا دارید این‌طوری نگاهم می‌کنید؟ مگر چه اشکالی دارد؟ چرا باید از گفتن این مسأله خجالت بکشم؟ مگر داشتن یک بیماری روانی با داشتن فشارخون یا دیابت فرقی می‌کند؟ در هر دوی آنها فقط برخی تغییرات شیمیایی در بدن اتفاق افتاده که باعث بیماری شده است. در بیماری روانی، این تغییرات در مغز ما اتفاق می‌افتد و برخی از مواد ناقل شیمیایی در مغزمان کم و زیاد می‌شوند ولی در دیابت، این تغییرات در لوزالمعده رخ می‌دهد و نتیجه‌اش در خون منعکس می‌شود. شما تا حالا کسی را دیده‌اید که از داشتن میگرن یا آپاندیسیت شرمگین باشد یا بخواهد بیماری خودش را پنهان کند، یواشکی دکتر برود یا نخواهد اسم واقعی خودش را هنگام مراجعه به دکتر بگوید؟ پس چرا از شنیدن این که فردی بیماری روانی دارد، یکه می‌خورید و انتظار دارید که مثل بسیاری از افراد، بیماری خود را پنهان کند؟ مگر خودش خواسته که بیمار شود یا خطایی از او سرزده که به این بیماری دچار شده؟ اگر این‌طور نیست، پس چرا وقتی به بیماری روانی دچار می‌شویم سعی می‌کنیم که کسی از قضیه بو نبرد و حتی نزدیک‌ترین اقوام هم از آن خبردار نشوند؟ گاهی این مسأله آنقدر برایمان حساس می‌شود که حتی حاضریم بیماری و مشکل خود را پنهان کنیم یا اصلاً از خیر دوا و دکتر هم بگذریم ولی از «خطر» این که کسی بفهمد ما مشکلی داریم دور شویم و از «انگ» بیماری روانی محفوظ بمانیم! شاید از این نگران باشیم که از این پس، جور دیگری به ما نگاه شود یا از ما بترسند، به ما اعتماد نکنند، بگویند شخصیت ضعیفی داشته‌ایم، دیوانه خطابمان کنند، نتوانیم ازدواج کنیم، از محل کار اخراج‌مان کنند و صد جور بدبختی دیگر برایمان پیش بیاید، فقط برای این که قضیه لو رفته که ما نوعی بیماری روانی داریم. همهی اینها آواری است به نام انگ بیماری که روی سر بیماران خراب می‌شود و دردی بر دردهای خودشان و خانواده‌شان می‌افزاید. ولی مسأله اینجا است که بیشتر بیماران روانی، نه خطرناک هستند، نه احمق و خنده‌دار، نه غیرقابل اعتماد و دیوانه، نه ازکارافتاده و لاابالی؛ بهخصوص با انجام درمان، درصد قابل‌توجهی از بیماران به طور کامل یا تقریباً کامل به وضعیت عادی خود برمی‌گردند. اگرچه اغلب اوقات، این به معنی عدم نیاز به ادامهی درمان و «ریشه‌کن شدن» بیماری نیست؛ همان‌طور که فرد مبتلا به دیابت یا فشارخون با درمان، بیماری خود را «کنترل» می‌کند و باید مدت‌ها درمان‌های خود را ادامه دهد. مهم این است که درمان بیماری می‌تواند تا حد زیادی از عوارض بیماری درمان‌نشده بکاهد و ما را به زندگی عادی روزانه¬ی خود برگرداند؛ همچنان که بیماری من را کنترل کرده و می‌توانم با پسرم بازی کنم، به دانشجویانم درس بدهم و به بیمارانم کمک کنم. من زندگی را دوست دارم.