چتی پرناز با معشوق

گفتگو با خدا...

کسی نبود حرفهای مرا گوش کند.

من هم مثل همه به گاه بی کسی و ماندگی، سراغ خدا، خدای فراموش شده‌ی خویش را
گرفتم.

همو که هیچگاه مرا از یاد نمی‌برد!

* * * * *

گفتم: چقدر احساس تنهایی می‌کنم

گفتی: فَإِنِّی قَرِیبٌ؛ من که نزدیکم (بقره/ 186)

گفتم: تو همیشه نزدیکی؛ من دورم... کاش می‌شد نزدیکت می‌شدم

گفتی: وَ اذْکُر رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَ خِیفَةً وَ دُونَ
الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الآصَالِ؛ هر صبح و شام، خدایت را
پیش خود، با بیم و کرنش، آهسته یاد کن (اعراف/ 205)

گفتم: این هم توفیق می‌خواهد!

گفتی:  أَلَا تُحِبُّونَ أَن یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ؟ دوست ندارید
خدا شما را ببخشد؟! (نور/?2 )

گفتم: معلوم است که دوست دارم مرا ببخشی!

گفتی:  وَ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَیْهِ؛ پس
از خدا خود بخواهید شما را ببخشد و آنگاه به سوی او باز آیید (هود / 90)

گفتم: با این همه گناه؟!... آخر چگونه؟

گفتی: أَلَمْ یَعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ هُوَ یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ
عِبَادِهِ؟ مگر نمی‌دانید خداست که توبه را از بنده‌هایش قبول می‌کند؟!
(توبه/???)

گفتم: دیگر روی توبه ندارم.

گفتی: اللَّهِ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ، غَافِرِ الذَّنبِ وَ قَابِلِ
التَّوْبِِ؛ ولی خدا عزیزِ و داناست، او آمرزنده‌ی گناه است و توبه
پذیر.(غافر/?و?)

گفتم: با این کوه گناه، برای کدام یک توبه کنم؟

گفتی: إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا؛ خدا همه‌ی
گناهان را می‌بخشد (زمر/??)

گفتم: یعنی دوباره بیایم؟ باز مرا می‌بخشی؟

گفتی: وَ مَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ؛[چرا که نه!] به
جز خدا کیست که گناهان را ببخشد؟ (آل عمران/???)

گفتم: نمی‌دانم چرا همیشه در مقابل این کلامت کم میاورم! آتشم می‌زند؛ ذوبم
می‌کند؛ عاشق می‌شم!  و ...  توبه می‌کنم

گفتی: إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ؛ [این را بدان که] خدا توبه‌کنندگان و نیز آنانی که به دنبال پاکی‌اند را
دوست دارد (بقره/???)

ناخواسته گفتم: اِلهی وَ رَبِّی مَن لِی غَیرُک؛ ای
خدا و پروردکار من! [آخر] من جز تو که را دارم؟

گفتی: أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ؛ خدا برای بنده‌اش کافی
نیست؟ (زمر/??)

گفتم: در برابر این همه مهربانیت چه می‌توانم؟

گفتی: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا
وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلًا هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَ
مَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ وَ کَانَ
بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا؛ ای مؤمنان! خدا را بسیار یاد کرده و صبح و شام
تسبیحش کنید. او کسی است که خود و فرشتگانش بر شما درود و رحمت می‌فرستند تا شما را
از تاریکیها به روشنایی آرند. که خدا بر مؤمنان مهربان است. (احزاب/??-??)

با خودم گفتم: خداوند!... خالق هستی!... با فرشته‌هایش!... به ما درود می‌فرستند
تا آدم شویم؟! ...

پس باید خود را ثابت کند که شایسته‌ی سلام و درود عرشیانم.

باید گوهر درونم را از هرچه زنگار پاک کنم.

باید برخیزم که تا الان هم دیر شده است.

چقدر من بعد از این کارهای شیرین دارم.

بسم الله الرحمن الرحیم.

یا علی مدد!