سوار می آید

به شکوه جوانه ها سوگند

به تب سبز دانه ها سوگند

که ز پا هیچ و هیچ ننشینیم

تا شکوفای فجر را بینیم

عاقبت آن سوار، می آید

بی قراران! قرار می آید

راهی دگر ندارد

دلم شکسته است و زین جماعت کسی ز حالم خبر ندارد

به جز که سوزد، به جز که سازد به خویش راهی دگر ندارد

نشسته زخمی بر استخوانم که برده هم تاب و هم توانم

طبیب پیر زمانه گوید که لطف مرهم، اثر ندارد

نه صحبت یارآشنایی، نه قاصدی نه صدای پایی

چه گویم از کوی خاطر خود که بویی از رهگذر ندارد

دگر هوای پریدن آری پریده از خاطر خیالم

پرنده من به بستر خون تپیده و بال و پر ندارد

بیا و محو کرانه ام شو، بیا و شور ترانه ای شو

بیا به محمل که بی تو دیگر دلم هوای سفر ندارد

حدیث چشمت چه خواندنی شد ز لطف اِعراب ابروانت

اشارتی کن که فراق زیر و زبر ندارد

پرویز بیگی حبیب آبادی

ما منتظریم

ما منتظریم از سفر
برگردی                                                                        
یک روز شبیه رهگذر برگردی

با کاسه آب و مجمری از
اسپند                                                                    ما
آمده‌ایم پشت در برگردی

وقتی سر شب که رفتنت را
دیدیم                                                              گفتیم نمی‌شود
سحر برگردی

ما منتظر توایم آقا
نکند                                                                           
  یک جمعه غروب بی خبر برگردی

من گوشه‌نشین کوچه
برگشتم                                                                 ای کاش که
از همین گذر برگردی

پرواز نمی‌کنیم از اینجا
باید                                                                        در
فصل نبود بال و پر برگردی

وقتش نرسیده است ای مرد
ظهور                                                            با سیصد و سیزده
نفر برگردی

                                                                                                                                   "علی
اکبر لطیفیان"

عطر حضور

امام بزرگوار و عزیز و معصوم و قطب عالم امکان و ملجا همه خلایق، اگرچه غایب است
و ظهور نکرده؛ اما حضور دارد. مگر می‏شود حضور نداشته باشد؟ مؤمن، این حضور را در
دل خود و با وجود و حواس خویش، حس می‏کند. آن مردمی که می‏نشینند، راز و نیاز
می‏کنند، دعای «ندبه‏» را با توجه می‏خوانند، زیارت «آل یاسین‏» را زمزمه می‏کنند و
می‏نالند؛ می‏فهمند چه می‏گویند. آنها حضور این بزرگوار را حس می‏کنند، ولو هنوز
ظاهر نشده و غایب است. غیبت او، به احساس حضورش ضرری نمی‏زند. ظهور نکرده است؛ اما
هم در دل‏ها و هم در متن زندگی ملت، ‏حضور دارد. مگر می‏شود حضور نداشته باشد؟

شیعه خوب، کسی است که این حضور را حس کند و خود را در حضور او احساس نماید. این،
به انسان امید و نشاط می‏بخشد. (1)

یکی از آن خورشیدهای فروزان، به فضل و کمک پروردگار و به اراده الهی، امروز در
زمان ما به عنوان «بقیة الله فی ارضه‏»، به عنوان «حجة الله علی عباده، به عنوان
«صاحب زمان‏» و «ولی مطلق الهی‏» در روی زمین وجود دارد. برکات وجود او، انوار
ساطعه از وجود او، امروز هم به بشر می‏رسد.» (2)

امروز وجود مقدس حضرت حجت - ارواحنا فداه - در میان انسان‏های روی زمین، منبع
برکت، منبع علم، منبع درخشندگی، زیبایی و همه خیرات است .

چشم‏های ناقابل و تیره ما، آن چهره ملکوتی را از نزدیک نمی‏بیند؛ اما او مثل
خورشیدی درخشان است. با دل‏ها مرتبط و با روح‏ها و باطن‏ها متصل است و برای انسانی
که دارای معرفت‏ باشد، موهبتی از این برتر نیست که احساس کند، ولی خدا، امام بر حق،
عبد صالح، بنده برگزیده، در میان همه بندگان عالم و مخاطب به خطاب خلافت الهی در
زمین، با او و در کنار او است. او را می‏بیند و با او مرتبط است. (3)

این بزرگوار، در فضای ذهنی و معنوی جامعه ما، حضور دارد و جوانان مؤمن و با
اخلاص نیز با آن حضرت، قلباً در ارتباط هستند. این ارتباط، به معنای حقیقی کلمه، دو
جانبه است و در حالات برجسته شور و محبت و احساس و عواطفی که ملت ایران، نسبت ‏به
این بزرگوار دارند، این ارتباط طرفینی است. (4)

امام معصوم و بازمانده عترت پیغمبر و اهل‏بیت علیهم السلام، در طول این زمان‌های
اخیر، در میان جوامع بشری بوده است؛ امروز هم در میان ما است. (5)

ارتباط قلبی و معنوی بین آحاد مردم و امام زمان(عج)، امید و انتظار را به طور
دائم در دل آنها زنده نگه می‏دارد و این خود، یکی از پر برکت‏ترین حالات انسانی
است. (6)

اهل معنا و باطن، در توسلات معنوی خود، این بزرگوار را مورد توجه و نظر دائمی
قرار می‏دهند و به آن حضرت توسل می‏جویند و توجه می‏کنند. نفس پیوند قلبی و تذکر و
توجه روحی به آن مظهر رحمت و قدرت و عدل حق تعالی، انسان را عروج و رشد می‏دهد و
وسیله پیشرفت انسان را - روحاً و معنا - فراهم می‏کند .

این، یک میدان وسیعی است. هر کسی در باطن و قلب و دل و جان خود، با این بزرگوار
مرتبط باشد، بهره خودش را خواهد برد. البته، توجه به کانون نور، باید توجه حقیقی
باشد.

لقلقه زبان در این زمینه، تاثیر چندانی ندارد. اگر انسان، روحا متوجه و متوسل شد
و معرفت کافی برای خود به وجود آورد، بهره خودش را خواهد برد. این، یک میدان فردی و
تکامل شخصی و معنوی است. (7)

نزدیک شدن به امام زمان(عج)، نه نزدیک شدن در مکان هست و نه نزدیک شدن به زمان.
شما که می‏خواهید به ظهور امام زمان(عج) نزدیک بشوید؛ ظهور امام زمان(عج) یک تاریخ
معینی ندارد که صد سال دیگر مثلا یا پنجاه سال دیگر ... تا ما بگوییم که ما از این
پنجاه سال، یک سال و دو سال و سه سالش را گذراندیم، چهل و شش سال و چهل و هفت ‏سال
دیگر باقی مانده [است]. نه؛ از لحاظ مکان هم نیست که ما بگوییم: ما از این‏جا حرکت
می‏کنیم به طرف مثلا شرق یا غرب عالم یا شمال یا جنوب عالم، تا ببینیم که ولی‏
عصر(عج) کجا است و به او برسیم، نه.

نزدیک شدن ما به امام زمان(عج) یک نزدیک شدن معنوی است؛ یعنی، شما در هر زمانی
تا پنج ‏سال دیگر، تا ده سال دیگر، تا صد سال دیگر که بتوانید کیفیت و کمیت جامعه
اسلامی را افزایش بدهید، امام زمان - صلوات الله علیه - ظهور خواهد کرد. (8)

پی‌نوشت‌ها:

1- سخنرانی روز میلاد 17/10/74.

2- جشن بزرگ منتظران ظهور 3/9/78.

3- همان.

4- کیهان 8/10/75.

5- جمهوری اسلامی 15/9/77.

6- رسالت 23/12/68.

7- جمهوری اسلامی 19/10/74.

8- خطبه نماز جمعه 6/4/59.