«یَا جَوادالأئمِه(ع)»

         ** زاده زهـراء(س) میان حجـره افغـان می کند **
                                               ** درد دل بـا کـردگــار حـی ســبـحــان می کند **

          ** گاه می پـیـچـد ز درد و گـاه می نـالـد ز غم **
                                               ** گاهی اظهار عطش با قلب سوزان می کند **

         ** دختر مأمون چو خواهـد کس نگردد با خبر **
                                              ** حـجـره را بـر زاده طاها چو زنـدان می کند **

         ** او غـریـبـانـه دهـد جان در دیـار بـی کـسـی **
                                              ** در جنان بهرش فغان شاه خراسان می کند **

         ** از فـراز بـام جـسـم شـَه فـکـنـدی بر زمین **
                                              ** دیــو بــنـگــر چـه بــا آیــات قــرآن می کند **

         ** آن امام نـهـمـیـن می نـالـد از سوز عـطش **
                                              ** لـیک یاد از غـربـت شاه خـراسـان می کند **

^{منبع شعر: کتاب زمزمه های حاج احمد دلجو، ص160.}