لزوم احتیاط در فتنه‌های آخرالزّمان

        اندرزهای آیت الله بهجت (ره)

علت غیبت امام زمان(عج) خود ما هستیم

سبب غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) خود

ما هستیم، زیرا دستمان به او
نمی‌رسد، وگرنه اگر در میان ما بیاید و ظاهر و حاضر شود چه کسی او را می‌کشد؟! آیا
جنّیان آن حضرت را می‌کشند، یا قاتل او انسان است؟!

<\/h3>

ما از پیش در طول تاریخ
ائمه(علیه السلام) امتحان خود را پس داده‌ایم که آیا از امام حفظ و اطاعت می‌کنیم
یا اینکه او را به قتل می‌رسانیم؟! انحطاط و پستی انسان به حدّی است که قوم حضرت
صالح(علیه السلام) ناقه صالح را با اینکه وسیله ارتزاق و نعمت آنها بود، پی کردند،
چنان‌که قرآن کریم درباره آن می‌فرماید: «لها شربٌ و لکم شرب یوم معلوم، یعنی، یک
روز آب سهم شما باشد و روز دیگر سهم آن، آن ناقه، یک روز آب چاه را می‌خورد و در
عوض به آنها شیر می‌داد! بنابراین، همان‌گونه که ممکن است عقلاً خزینه و انبار نعمت
خود را نابود کنند، همچنان که ناقه صالح را کشتند، امکان دارد که ما انسان‌های
عاقل(!) نیز امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) را که تمام خیرات از او است و از ناقه
صالح بالاتر و پرفیض‌تر است برای اغراض شخصیه خود به قتل برسانیم!

 

لزوم احتیاط در فتنه‌های آخرالزّمان

سؤال: از حضرت رسول(ص) درباره آخرالزّمان و فتنه‌های آن نقل شد که فرموده‌اند:
تشخیص تکلیف در آن زمان مشکل است. پس چه باید کرد؟

جواب: اگر به دست آوردن تکلیف مشکل باشد، احتیاط کردن که مشکل نیست، باید توقّف
کرد و احتیاط نمود. ریختن خون مردم، هتک اَعراض [آبروهای] آنها و از بین بردن اموال
و دین آنها شوخی نیست، برای ما اتمام حجّت شده است.

گویا به کلی از «عین الله الناظره» غافل هستیم!

اهل بیت عصمت و طهارت(علیه السلام) بندگانی هستند که علم و صوابشان مطرد
(فراگیر) است، یعنی با داشتن مقام عصمت نه خطا می‌کنند و نه خطیئه و امام زمان(عجل
الله تعالی فرجه) «عین الله النّاظره و اُذنه السّامعه و لسانه النّاطق، و یده
الباسطه؛ چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند است و از اقوال، افعال،
افکار و نیات ما اطلاع دارد؛ مع ذلک گویا ما، ائمه(علیه السلام) و به خصوص امام
زمان(عجل الله تعالی فرجه) را حاضر و ناظر نمی‌دانیم، بلکه گویا مانند عامّه، اصلاً
زنده نمی‌دانیم و به کلّی از آن حضرت غافل هستیم!

اشراف امام(عج) بر اعمال بندگان

گویا بنا بر این است که در عمل، خدا، نادیده گرفته شود، با اینکه در روایت
«کافی» دارد که: «در هر شهری عمودی از نور است که امام(عج) اعمال بندگان را در آن
می‌بیند یا ملَکی برای او خبر می‌آورد». همچنین «روح القدس» مؤید او با او است، غیر
از آن روحی که هر سال یک بار در شب قدر بر او نازل می‌شود.

 بنابراین، اگر مثلاً پرده‌ای هم دور عمل خود بکشیم، فایده ندارد و دید امام(عج)
نافذتر است و در برابر چشمان واقع بین او مانع و حائل ایجاد نمی‌کند. همچنین در
رؤیت امام(عج) مقابله و محاذات (هم‌سویی) شرط نیست، بلکه هر جا که نشسته، بر أرضین
سفلی? و سماوات سبع و ما فیهنّ و ما بینهنّ اشراف دارد. خداوند متعال می‌فرماید:

«و آتیناه الحکم صبیاً؛ در حال کودکی، حکم را به او عطا کردیم» و نیز می‌فرماید:
«قال إنّی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً؛ گفت: من بنده خدایم، خداوند به من
کتاب عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است. اگر مسئله امام شناسی بالا رود،
خداشناسی هم بالا می‌رود؛ زیرا چه آیتی بالاتر از امام(علیه السلام)؟ امام آیینه‌ای
است که حقیقت تمام عالم را نشان می‌دهد.

حدیث ثقلین و اثبات غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه)

«حدیث ثقلین» از ادلّه اثبات غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) است، زیرا در
آن حدیث می‌فرماید: «إنّهما لن یفترقا، قرآن و عترت از هم جدا نمی‌شوند»، یعنی، چه
حاضر باشند یا غایب، اگر کسی این حدیث را تحقیق و معنای آن را تحصیل کند، مسئله
غیبت خیلی برای او واضح خواهد بود؛ زیرا در غیر این صورت، «لزم الإنفکاک بین القرآن
و العتره؛ لازمه آن جدایی بین قرآن و عترت خواهد بود».

ماهنامه موعود شماره 101