از چه خوشحالی تو!
به چه می بالی تو!
از دروغی که به مردم گفتی!؟
به شروعی که به ننگین کردی!؟
از جوانی که به خاکش کردی!؟
به صدایی که دروغش خواندی!؟
از خدایی که دلش خون کردی!؟
به زمینی که تو گلگون کردی!؟
از غم مادر شاد دیروز!؟
به عذاب پدری جان افروز!؟
راستی ای خوشحال!؟
تو بگو...
من چگونه این حقایق را فراموشش کنم!؟
با چه رویی اعتماد رفته ام را بازگردانم به جان!؟
با کدامین دل بگویم من مسلمانم هنوز!؟
با چه کس گویم که دینم دین اسلام است هنوز!؟
با کدامین اسوه من ثابت کنم دینم شفاست!؟
من چگونه گویم اسلامم پر از مهر و صفاست!؟
بر چه کس ثابت کنم دینم بدور از کینه هاست!؟
با کدام افسرده ای گویم که اسلام از خشونت ها جداست؟!
با تمام حرفهایم دینم اسلام است هنوز!
دین من پیغمبرش مهر و صفاست
دین من مولایش از رنگ شرارتها جداست
گر چه این نامردمان دین را به قدرت باختند
خون و رنج و آه را با پوشش دین ساختند
گر چه بر طبل جسارت تاختند
کارها کردند و خود را باختند
گر چه از راه محمد (ص) آن رسول مهربان
راه ننگین شقاوت بر دلان انداختند
این ره خونین نخواهد داشت پایانی دگر
ار چه در دلها نماندست مهر ایمانی دگر
***
بگذریم از انسان از دل بی یزدان
حال و احوال از انسان پرسیم!؟
با چه رویی چه دلی!؟
این کجا انسان است!؟
تو بیا تا با هم رد شویم ازدل این خلق تهی
حال دیوار به از حال بشر
حال دیوار بپرسیم کنون...
راستی ای دیوار تو چطوری اکنون!؟
دیشب از موش درونت ناله ها بر میخاست!
این چه دردی است که در جان تو هم افتاده!؟
دیشب از آدمیت خسته شدم
از دل بی موشم
دیشب از مغز دلم بر میخاست ... آفرین بر دیوار
سلامٌ علی آل یاسین، سلامم تو
را
به دعوت‌گرِ حق،
معلَّم نشان خدا
سلامم به تو درگه و حاکم دین
حق
به تو جانشین
خدایم، به یاری محقَّق
سلامم به نیکی تو را باشد ای حجت
الله
که هستی نشانگر به اذنش به
حکم الاه
سلامم به قاری به معنی، کتاب
خدا
به روز و به شب
دائماً این سلامم تو را
سلامم به تو از خدا باقیِ بر
زمین
به عهد خدایی
که بست و بشد محکمین
سلامم تو را وعده‌ای کو ضمانت
شده
سلامم تو را پرچمی کو
به قامت شده
تویی دانش جاری، تو رحمت تویی
دادرس
تو پیمان صادق تو باشی به
حق نِی عبث
سلامم به تو آن زمانی که بر پا
خاستی
به آن گه که بر پا
نشستن همی خواستی
سلامم که خوانی کتابت بیانش
کنی
سلامم نمازت که خوانی
قنوتش کنی
سلامم زمان رکوعت تو را
سجده‌ات
به تکبیر و
تهلیلت از من تو را رهروَت
سلامم ستایشگریّت به
اَستَغفرت
سلامم به تو
صبحگاهان سلامم به شامت
سلامم به شب در لباسی که پوشانده است
سلامم به روز آن زمانی که پیدا شده‌ست
سلامم تو را ای امامی که امن
خدایی
سلامم تو را اولین حاجت
کبریایی
سلامم به تو با تمامیّ
تسلیم‌ها
تو شاهد به
من بر شهادت به پیغام‌ها
که مربوب ربّم که خالق وَ تنها
خداست
محمد رسولش، حبیبش به
عبدی رواست
گواهم حسن حجتش، بر حسینِ علی
به چارُم به حجت علی بنِ ابن علی
زبانم محمد علی را تو حجت
بدان
تو جعفر محمد به
پاکی تو حجت بخوان
و موسی بن جعفر همان خوانده
بود
که بعدش علی الرضا
حجتش مانده بود
محمد علی و علی بن او
حجتند
که حجت، حسن
دومین، بعد اویش نهند
شهادت دهم کان تویی حجت
الله
همه اول آخر، به
رجعت حقیقت، به گاه
به روزی که نفعی ندارد به ایمانِ
دل
نبُد بهرش ایمان و
احسانِ پیشین خجل
شهادت دهم بر حقانیّت مرگ و
موت
به ناکر، نکیر و به
روزی که فریاد و صوت
به اینش که حق است عدالت به میزان رسید
به خاطر به دل نقشی از واقعه شد کشید
شهادت دهم با وجودم به حق
بودنش
خدایم بصیر است و حق
جنّت و دوزخش
به وعدِ بهشت به حقّت شهادت
دهم
به دوری که خواندی زِ
آتش به حق سر نهم
چد بد طالعی منتظر، سوی
طغیانگرت
سعادت همایی به
بالین فرمانبرت
بمانم به به عشقت به آنچ از تو بردم
گوا
به دوریّ از دشمنت، دشمن رو
سیاه
که بر حق همان‌ها کز آنان رضایت به
دل
فرو برده‌ی خشم تو باطلان را
به گِل
فضائل بود آنچه را بر بیان
خواندیَش
و منکر همان‌ها
که از مکتبت راندیَش
و اینک دلم باشدش مؤمن کوی دوست
نگارم، قرارم، و یکتا خدایم هموست
دلم با رسول است و حبّ
ولیّ
به تو عصمت و
عترت و اهل بیت علی
تو را یاورم با همه پیکرم این
چنین
تویی حاجتم نزد
پروردگار همه عالمین
این پست هم به افتخار باران خانومه عزیز که حیفه این همه معرفتو بی جواب بذاریم
بــــزن بـــــاران
******
بزن باران بهاران فصلِ خون است
خیابان سرخ و صحرا لاله گون است
بزن باران که بی چشمان ِ خورشید
جهان در تیه ِ ظلمت واژگون است
*
بزن باران نسیم از رفتن افتاد
بزن باران دل از دل بستن افتاد
بزن باران به رویشخانهء خاک
گـُل از رنگ و گیاه از رُستن افتاد
*
بزن باران که دیوان در کمین اند
پلیدان در لباس ِ زُهد و دین اند
به دشتستان ِ خون و رنج ِ خوبان
عَلمداران ِ وحشت خوشه چین اند
*
بزن باران ستمکاران به کارند
نهان در ظلمت ، اما بی شمارند
بزن باران ، خدارا صبر بشکن
که دیوان حاکم ِ مُلک و دیارند
*
بزن باران فریب آئینه دار است
زمان یکسر به کام ِ نابکار است
به نام ِ آسمان و خدعهء دین
*
بر ایرانشهر ، شیطان شهریار است
سکوت ِ ابر را گاه ِ شکست است
بزن باران که شیخ ِ شهر مست است
ز خون ِ عاشقان پیمانهء سرخ
به دست ِ زاهدان ِ شب پرست است
*
بزن باران وگریان کن هوا را
سکون بر آسمان بشکن ، خدارا
هزاران نغمه در چنگ ِ زمان ریز
ببار آن نغمه های آشنا را
*
بزن باران جهان را مویه سرکن
به صحرا بار و دریا را خبر کن
بزن باران و گــَرد از باغ برگیر
بزن باران و دوران دگر کن
*
بزن باران به نام ِ هرچه خوبی ست
بیفشان دست ، وقتِ پایکوبی ست
مزارع تشنه ، جوباران پُر از سنگ
بزن باران که گاه ِ لایروبی ست
*
بزن باران و شادی بخش جان را
بباران شوق و شیرین کن زمان را
به بام ِ غرقه در خون ِ دیارم
بپا کن پرچم ِ رنگین کمان را
*
بزن باران که بی صبرند یاران
نمان خاموش ، گریان شو ، بباران
بزن باران بشوی آلودگی را
ز دامان ِ بلند ِ روزگاران
وقتی حسد برادر قابیل میشود
حتی کلاغ دشمن هابیل میشود
وقتی هبوط میکند آدم به قعر چاه
گندم به گرگ توطئه تبدیل میشود
دنیا که مبتلای به قانون جنگل است
میراث دار مستی چرچیل میشود
شیطان هنوز در پی ویرانی خدا
آیینه دار لشکری از فیل میشود
اینجا که افتخار به خورشید کشتن است
هر شب هزار کنگره تشکیل میشود
یادم باشد زنده ام و اشرف مخلوقات
یادم باشد
یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد
نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد
خطی ننویسم که آزار دهد کسی را
یادم باشد که روز و روزگار خوش است
وتنها دل ما دل نیست
یادم باشد جواب کین را با کمتر از مهر و جواب
دو رنگی را با کمتر از صداقت ندهم
یادم باشد باید در برابر فریادها سکوت کنم
و برای سیاهی ها نور بپاشم
یادم باشد از چشمه درسِِ خروش بگیرم
و از آسمان درسِ پـاک زیستن
یادم باشد سنگ خیلی تنهاست ...
یادم باشد باید با سنگ هم لطیف رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند
یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام ... نه برای تکرار
اشتباهات گذشتگان
یادم باشد زندگی را دوست دارم
یادم باشد هر گاه ارزش زندگی یادم رفت در چشمان حیوان بی زبانی که به سوی
قربانگاه می رود زل بزنم تا به مفهوم بودن پی ببرم
یادم باشد می توان با گوش سپردن به آواز شبانه ی دوره گردی که از سازش
عشق می بارد به اسرار عشق پی برد و زنده شد
یادم باشد معجزه قاصدکها را باور داشته باشم
یادم باشد گره تنهایی و دلتنگی هر کس فقط به دست دل خودش باز می
شود
یادم باشد هیچگاه لرزیدن دلم را پنهان نکنم تا تنها نمانم
یادم باشد هیچگاه از راستی نترسم و
نترسانم
یادم باشد از بچه ها میتوان خیلی چیزها آموخت
یادم باشد پاکی کودکیم را از دست ندهم
یادم باشد زمان بهترین استاد است
یادم باشد قبل از هر کار با انگشت به پیشانیم بزنم تا بعدا با مشت برفرقم نکوبم
یادم باشد با کسی انقدر صمیمی نشوم شاید روزی دشمنم شود
یادم باشد با کسی دشمنی نکنم شاید روزی دوستم شود
یادم باشد قلب
کسی را نشکنم
یادم باشد زندگی ارزش غصه خوردن ندارد
یادم باشد پلهای پشت سرم را ویران نکنم
یادم باشد امید کسی را از او نگیرم شاید تنها چیزیست که دارد
یادم باشد که عشق کیمیای زندگیست
یادم باشد که ادمها همه ارزشمند اند و همه می توانند مهربان و دلسوز
باشند
یادم باشد زنده ام و اشرف مخلوقات
ای روزگار این رسم و این آیین نمی ماند
دنیا چنین غمگین و وهم آگین نمی ماند
گیرم گلی چیدند، اما بر لب دنیا
لبخند گل می ماند و گلچین نمی ماند
هرچند در ذهن درخت پیر، بعد از این
یادی به جز اندوه فروردین نمی ماند
هرچند در آیینه ها تصویر زیبایی
از انحنای رقصی آهنگین نمی ماند
هر چند در تنگ بلور سینه ی مردم
رنگی به غیر از ماهی خونین نمی ماند
هرچند یوسف گم شد و در کلبه ی یعقوب
حتی نشان از بوی بنیامین نمی ماند!
...اما به جادوی پر سیمرغ ها سوگند
این زخمهای کهنه بی تسکین نمی ماند
ماهی که می بینی فرو رفته ست در مرداب
بالا بلند است اینچنین پایین نمی ماند
***
ای مومنان! فکر بهشتی تازه تر باید
تزویرتان پشت نقاب دین نمی ماند
***
کندوی متروک زمین، خواب عسل دیدست
فرهاد هم اینگونه بی شیرین نمی ماند
خون رگ دست "امیر" از هر انارستان
می جوشد و در بند باغ فین نمی ماند
***
ای شاعر از پس کوچه های شعر خود برگرد
شهر تو در تسخیر آن و این نمی ماند
حتی اگر باران سنگ
از آسمان
بارد
این شهر لبریز گل و آیینه می ماند
مردی که درآیینه ها تکثیر خواهد شد
چندان به این دیوانه ی مسکین نمی ماند!
نه تنها پیرهن از چین بیاریم
که اقلامی خفن از چین بیاریم
برای رفع مشکل از جوانان
در این فکریم زن از چین بیاریم!
کفن پوشان راه محو فقریم
ولی باید کفن از چین بیاریم
دکانها مملو از پوشاک چینی است
از این پس رختکن از چین بیاریم
اگر آن چیز نیکو را لولو بُرد
نکن شیون لَبَن از چین بیاریم
چراغ مه شکن وقتی نداریم
چراغ مه شکن از چین بیاریم!
هزار و صد تومن لازم اگر شد
هزار و صد تومن از چین بیاریم!
ولی، شاید، اگر، داریم، اما
یقینا، واقعا از چین بیاریم
گلاب قمصر کاشان گران است
بیا مُشک خُتن از چین بیاریم
به هر صورت به سود ماست کلا
اگر حتی لجن از چین بیاریم
به جای رستم دستان و سهراب
اساطیر کهن از چین بیاریم
برای شاعران الفاظ کمیاب
جُعَل، حِربا، زغن از چین بیاریم
پر طاووس در دنیا گران است
دماغ کرگدن از چین بیاریم
اگر با زلزله تهران فرو ریخت
دوباره یک پکن از چین بیاریم
دموکراسی فراوان اولا هست
نباشد ثانیا از چین بیاریم
و آزادی که اصلا مشکلی نیست
ترن پشت ترن از چین بیاریم
دهنها خسته شد از نطقهامان
یدک باید، دهن از چین بیاریم
ترقه، فشفشه، باروت، موشک
خطرناکه حسن! از چین بیاریم
خلاصه جنس کشور گشته چینی
فقط مانده وطن از چین بیاریم
بیا تا دست یکدیگر بگیریم
و سر تا پا بدن از چین بیاریم
به هر صورت سیاست اینچنین است
به ما هر چی بگن از چین بیاریم
شکسته های دل :
دلبستگی رنج است .....
و هر چه به چیزها و آدمها دلبسته تر باشیم در رنج تریم .......
دلبستگی چون آب شوریست که هر چه بیشتر بخوریم تشنه تر می شویم
به خیال خام خود آمده بودم که بی نیازی را بیاموزم و دلبستگی به نیازها را آموختم
اما ......
اما دلبستگی ها مزید نیاز هایم شد ........
الهی ! رسالت خود بودن را به من بیاموز تا دلم تجلی گاه حضور عاشقانه تو باشد ....
من در این گوشه غربت چقدر جا مانده ام ....
عطر حضورت و حدیث دل سپردنم آرزوست
الهی ! رهاییم بخش از هر آنچه که در آن دلبستگی غیر تو باشد
خسته از دل سپردنم .... خسته از تکرار گفتن و شنیدن ....
خدایا خوب می دانم ... می دانم که بهترین پناهگاهم تویی !
حالا خودم را تبعید می کنم و پناه می برم به مخروبه دل بی تابم
اما .....
به زندگی باز می گردم
مرا ببخشید که ................
