السّــلام علیــک یا ابـا عبـدالله، و علی الارواح الّتی حلّت بفـنائـک...

در ماتم تو سحاب هم می‌گرید
منظومه‌ی آفتاب هم می‌گرید
ای تشنه‌ترین سلاله‌ی کوثر عشق
از داغ تو چشم آب هم می‌گرید 

فرارسیدن ایام تاسوعا و عاشورای حسینی را که یادآور رشادت‌ها و مظلومیت‌های خاندان پاک رسالت است، به عموم ملت ایران و همه آزادگان و شیفتگان حق و فضیلت و عدالت در سرتاسر جهان تسلیت می‌گوییم.

کربــلا خاک نیست ، قسمتی است از آسمان با 72 ستاره ... 
کربــلا حرف نیست ، هزاران کلمه است ... کلمه هایی که گویی یادآور اسماء اعظم الهی اند...
کلماتی چون حسین ، عبّاس ، زینب ، سجّاد ، علی اکبر ، قاسم ، رقیّه و علی اصغر و...کلماتی که گویی هر یک کتابی آسمانی اند ... 
کربــلا حضور است ، حضوریست با شکوهی ابدی ...
کربــلا، هر چه که بود ، لیاقت حسین و عبّاس را داشت ... کربلا اگر چه کرب بلا بود امّا بعد از حسین شد پاره ای از بهشت ، چه آنکه سید الشباب اهل الجنه را لیاقت داشت . 
کربــلا پاره ای از بهشت شد ...

در روایت شیخ مفید رحمه الله و سید بن طاووس رحمه الله آمده:
هنگامی که شب عاشورا نزدیک شد، آن حضرت اصحاب کرام خود را جمع فرمود، حضرت سید الساجدین علی بن الحسین علیهماالسلام می فرماید:
من بیمار بودم، لکن خود را به آنان نزدیک نمودم، تا بشنوم که آن درمانده ی وادی بلا و سردار اهل ابتلا با اصحاب خود چگونه سلوک می فرماید؟!
شنیدم که پدر بزرگوارم افتتاح سخن را به حمد و ثنای الهی و ملک معبود فرمود و طریق شکرگزاری حی ودود پیمود و فرمود:
أما بعد؛ فانی لا أعلم أصحابنا أوفی و لا خیرا من أصحابی، و لا أهل بیت أبر و أوصل من أهل بیتی؛ فجزاکم الله (تعالی عنی) خیرا؛
به راستی که من اصحابی را بهتر و باوفاتر از اصحاب خود نمی دانم و اهل بیتی نیکوتر و صله کننده تر از اهل بیت خود نمی دانم، پس خدای متعال شما را (از جانب من) جزای خیر دهد.
آگاه باشید که یک روز دیگر زیاده از عمر ما نمانده. من امشب شما را مرخص کردم و بیعت خود را از گردن شما برداشتم بر شما حرجی نیست، اینک ظلمت شب عالم را فراگرفته، آن را غنیمت دانسته هر یک به طرفی بروید.
و لیأخذ کل رجل منکم بید رجل من أهل بیتی و تفرقوا فی سواد هذا اللیل، و ذرونی و هؤلاء القوم، فانهم لا یریدون غیری؛
و هر یک از شما دست یکی از اهل بیت مظلوم مرا بگیرید و در این ظلمت شب بروید و مرا بگذارید با این گروه ستمکاری که آنان همه به جهت کشتن من جمع شدند، چرا که آنان غیر از مرا نمی خواهند.
شب عاشورا و اعلام وفاداری بنی هاشم برای یاری امام حسین
در این هنگام برادران، فرزندان، برادرزادگانش و اولاد عبدالله بن جعفر - که خواهرزاده ی آن حضرت بودند - زبان معذرت گشودند. جناب عباس علیه السلام به سخن درآمده و دیگران از او متابعت کردند، عرض کردند:
لم نفعل ذلک؟ لنبقی بعدک؟ لا أرانا الله ذلک أبدا؛
دست از یاری تو برداریم که بعد از تو زنده باشیم، خدا هرگز نخواهد که بعد از تو زنده باشیم، زندگی دنیا بی تو به کار نمی آید.
آن حضرت فرمود:
یا بنی عقیل! حسبکم من القتل بمسلم، فاذهبوا أنتم فقد أذنت لکم؛
ای اولاد عقیل! شهادت مسلم برای شما بس است، برگردید، من شما را اذن می دهم، بروید.
آنان جواب گفتند - و به روایت ابن بابویه: عبدالله بن مسلم در جواب گفت -:
آیا مردم چه می گویند که ما بزرگ و آقای خود و بنی عم خود را که بهترین بنی اعمام اند، تنها واگذاریم و حتی تیری با ایشان نیندازیم و شمشیر و نیزه بکار نبریم و ندانیم چه بر سر ایشان آمد. به خدا! هرگز چنین نکنیم. و لکن جان، مال و عیال خود را فدای تو خواهیم کرد، تا هر چه بر سر تو آید بر سر ما نیز آید؛ «فقبح الله العیش بعدک».
و به روایت شیخ مفید رحمه الله:
از سیدالساجدین علیه السلام مروی است که حضرت امام حسین علیه السلام در آن شب امر فرمود خیمه های حرم محترم را نزدیک یکدیگر زدند، طناب های آنها را از یکدیگر بیرون برند تا راه تردد مسدود گردد و بر دور آنها خندقی حفر نموده تا از هیزم پر کنند.
و به فرزند مظلومش علی اکبر علیه السلام امر فرمود که با جمعی به سوی فرات رفته مشکی چند آب بیاورند.
آن والا مقام با بیست سوار و بیست پیاده به سوی فرات رفتند و با نهایت خوف، چند مشکی آب آوردند.
حضرت فرمود: از این آب بیاشامید که آخرین توشه ی شماست و غسل کنید و جامه های خود را بشویید که کفن شما خواهد بود. (امالی شیخ صدوق: 221 مجلس 30) .
آه! آه! چه گویم؟ آن جامه هایی که پوشیده بودند و به جای کفن های خود اختیار فرموده بودند؛ در روز عاشورا با این که از چوب و نی و شمشیر و ناوک تیر، پاره پاره شده و به خون و خاک آغشته شده بودند، آنها را نیز از آن شهیدان مضایقه کردند و از بدن پاره پاره ی ایشان کندند و آن ابدان لطیفه و اجساد شریفه را عریان و برهنه بر روی خاک انداختند، تا از شدت حرارت آفتاب پژمرده گردیدند.
بأبی الجسوم العاریات علی الثری....ما سترها الا مثار غبار
پدر و مادرم به فدای آن بدن های برهنه ای باد که بر زمین افتاده بودند و برای آنها جز غبار و خاک، ساتری نبود.
بأبی الجسوم الضایعات وحیدة....ما انسها الا وحوش قفار
پدر و مادرم به فدای آن بدن های شریفه ای که آنها را ضایع کرده و تنها گذارده بودند و انیسی برای آنان جز وحشیان صحرا نبود.

الف – قبل از شهادت امام حسین علیه‌السلام:
1 – تنظیم سپاه در سه قسمت متشکل از 32 تن سواره و 40 تن پیاده
2 – اندرزها و قاصدان امام حسین(ع) به سپاه دشمن پیش از نبرد
3 - پشیمانى حر بن یزید و پذیرش وی توسط امام حسین(ع)
4 – هجوم سراسرى دشمن و آغاز جنگ توسط عمر بن سعد
5 - نبرد انفرادى با دشمن 
6 - اقامه نماز ظهر عاشورای امام حسین(ع) و شهادت سعید بن عبدالله حنفى در حال دفاع از امام (ع) 
7 – شهادت سایر یاران از جمله زهیر بن قین، حبیب بن مظاهر، حر بن یزید، على اکبر (ع)، عباس بن على(ع)، قاسم بن حسین (ع)و ... 
***آن حضرت هنگامى که تنها شد و یک تنه با دشمن نبرد مى کرد، به یاد یاران شهید خود مى افتاد و گاهى به سوى آنان نظرى مى افکند و آنان را یارى مى طلبید و مى فرمود: اى عباس ، اى على اکبر، اى قاسم ، اى زهیر، اى حر کجایید؟ ***
8 – خداحافظی امام حسین(ع) با بانوان معصوم و وداع با فرزندش امام زین العابدین علیه السلام (که در بیمارى سختى به سر مى برد) 
9 – مبارزه و شهادت امام حسین (ع) 

این شعر نخواندنی است ، فقط برای ظهر عاشورا
باز این چه شورش است مگر محشر آمده / خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
آتش به کام و زلف پریشان و سرخ روی / این آفتاب از افقی دیگر آمده
چون روز روشن است که قصدش مصاف نیست/ این شاه کم سپاه که بی لشکر آمده
یاران نظر کنید به پهلو گرفتنش / این کشتی نجات که بی لنگر آمده
"شاعر شکست خورده ی توفان واژه هاست "/ یا این غزل بهانه ی چشم تر آمده ؟
بانگ فیاسیوف خذینی است بر لبش / خنجر فروگذاشته با حنجر آمده
آورده با خودش همه از کوچک و بزرگ / اصغر بغل گرفته و با اکبر آمده
ای تشنگان سوخته لب تشنگی بس است / سر برکنید ساقی آب آور آمده
این ساقی علم به کف بی بدیل کیست ؟ / عطشان در آب رفته و عطشان تر آمده
این ساقی رشید که در بزم می کشان / بی دست و بی پیاله و بی ساغر آمده
آتش به خیمه های دل عاشقان زده / این آتشی که رفته و خاکستر آمده
آبی نمانده روزه بگیرید نخل ها / نخل امید رفته ولی بی سر آمده
جای شریف بوسه ی پیغمبر خداست / این نیزه ای که از همه بالاتر آمده